When Boredome Strikes!

It was a boring thursday afternoon, it's time for health economics but sadly, there were so many absent that day and seems like the half of the class were not present then. That situation didn't even let the professor bother some time, he just continued to his lecture. Hayy...so, I did what a "good student" should be out of boredom, I let myself take down notes even though I'm so sleepy that time. But my friend beside me just doing other stuffs like scribbling and doodle on a paper and I was encouraged to join her. So, for the whole 3-hour lecture, we did some poems that we got amazed how we managed to finished it because we just took turns per line haha...

This one is the one she made it during the first minutes of the lecture while I'm doing notes haha...

Could the sky be really blue?

Does my eyes deceive?

Is this breeze really cold

Or is it colder for me?

Could this emptiness be ever filled?

Though it seems overflowed...

Can't you feel this heart beat

Faster than its supposed

Every time I close my eyes

The vision of you comes in sight

I want to run away

Just scream and shout

But your shadow just crowds my mind

I want to run far away from you

But your voice simply haunts me

I want to erase you

But every time I do

You keep on popping...

...In every corner of this empty room

I think of you more often than I'm supposed

I don't know why I don't get tired

But maybe I'm just too numb.

Isn't great? I really like what she wrote. :)

The following were the ones that I joined her in doodling on a paper haha...

This cold steel press against my skin

I hear voices speaking in my ear

Let this cut flow blood

Let it flow fast

Until there's no more blood for me to bleed

Until this heart simply stops beating...

Do I have to suffer more...

In this mediocre life?

Its not my virtue to go on

Then, just let me die

Let me die...

This cold steel presses on my skin

I feel FREE.

Hmmm...I wonder who could it be? hahahaha...guess, it will be a mysterious man. Well, all I could say is that LIFE IS TOO PRECIOUS TO WASTE IT.

My heart seeking for something

I look straight ahead

There's a dark shadow

Blurring my vision

Uncertain where I'm supposed to be heading

No one lends a hand

I can't feel the warmth of someone...

Your smile...

It lightens up my day

Your touch...

Gives shivers to my spine

Your voice...

Lingers in my ear

You crowd my thoughts every night and day

I breathe you in, it gives me life

You give me a lot of reasons to live

Are you for real?

Or just a figment of my imagination

If you are, don't let me live in vain

I'm like a ghost to you

Seeing me but not really feeling me

Getting tired of this one sided romance

Slowly my boat is sinking...

Could I survive in your chaotic world?

Does love really exists?

Like a beautiful bud that blooms from time to time

Is it really true?

Sunrises and dances across your face

I stare at you, vividly seeing every bit of you

I pinch myself trying to wake up

Am I dreaming? Could this be true?

As I see you walking towards me

Time seems to stop

Now you're here beside me

My heart begins to stop

I catch my breathe

You're my air...

I gasp and gasp

I feel everything in me revived

I'm afraid if I wake up in the morning

This will be over and just a dream

A beautiful dream

It's all a dream

Can you let me sleep?

Even just for 5 minutes...

Just 5 more minutes...

Let me whisper to you these words...

Just listen to what I'll say

There's something you should know

I don't know if its the right time

Can you give me this chance?

Seeking Twilight: Chapter 39

Chapter 39: Janitress?!

Nasa veranda si Mitch ng condominium unit ng kanyang manager. Dito muna siya pinatuloy ni Tito Sam pagkatapos nitong malaman na pinalayas siya ng kanyang sariling ina sa sariling pamamahay nito. Can you believe that? Tinakwil na ako nang ganun lang ng aking ina, kung matatawag ngang ina yung isang iyon. Ni hindi ko nga nafeel na nanay ko iyon eh. Hay naku, buti na lang may spare na condo unit si Tito Sam, kundi patay na. Hindi ko alam kung saan na ako pupulutin kung wala nga.

Ayoko namang humingi ng tulong kanila Andrei at sa barkada. Ayokong malaman nilang ganito kapangit ang buhay ko sa poder ng matandang iyon. Bakit ko ba inaalala iyon? Erase…erase…kailangan maging masaya na ako simula ngayon dahil wala nang sisita sa akin sa bawat galaw ko. I’m free! Yey! Ito ang unang araw ko dito. Lumingon ako sa likod para tingnan ang itsura ng unit.



Binalik ko ang tingin sa harapan kung saan tanaw mo ang araw at ang mga nagtatayugang gusali. Kung kailan namang nagkaayos na kami ni Kuya Allen ay ngayon pa nangyari itech! Nakadama siya ng lungkot ng maalala ang kanyang kapatid. Masarap pala sa pakiramdam na may nagmamahal pa rin sa akin ngayon kahit papaano. Ang saya-saya ko nang nagkaayos na kami lalo na nung Sunday, birthday ni Kuya Allen. Pagkatapos nang kainan noon ay nagkwentuhan kami ng mga happenings sa aming dalawa hanggang sa nagyaya si Kuya na mag-jamming kami.

Tahimik na tumingin na lang ako sa sa kagandahan ng araw at ng mga nagpapaligsahan sa taas at laki ng mga gusali.

“What the hell?!”

Napatingala siya sa itaas nang biglang may tumapong likido sa kanya. Wala namang kakaibang amoy iyon kaya sa tingin niya ay tubig lang iyon. Pero, kahit na tubig lang iyon ay nagngitngit pa rin siya sa galit. Naging basang-sisiw siya sa kanyang itsura.

“Hello? Somebody’s down here!” sigaw niya sa tao sa itaas. Hindi niya gaanong makita ito dahil natatakpan ito ng liwanag ng sikat ng araw at nasisilaw siya kapag tumitingala. Idagdag pang may nakaharang na konkreto sa kinaroroonan nito.

At tila nananadya pa ito dahil muling may tumapong tubig sa kanya—at sa pagkakataong iyon ay kasama pa ang balde!

“Whoah!”

Kung nahuli siya ng kilos, paniguradong tinamaan siya ng balde.

Umakyat ang dugo sa ulo niya. Hindi niya napigilan ang mainis. Paano ba naman? Umagang-umaga, nasira na mood ko! Grrrr…Dinampot niya ang balde at lumabas ng unit.

Susugurin niya kung sino man ang pesteng tenant ng unit na nasa itaas.

“Hindi ba niya alam na hindi lang siya ang tenant sa building na ito?” nagtitimpi ng galit na pahayag niya sa kanyang isip.

“Breathe in, breathe out…Huminahon ka, Mitch!” pagpapakalma niya sa sarili.

Wala naman siyang balak makipag-away. Gusto lang naman niya sabihin sa taong iyon na dapat ay maging maingat ito dahil hindi lang siya ang tao sa mundo! Hmpft!

Sa wakas ay narating niya ang unit. Pikit-matang humarap siya sa pinto ng unit na pakay niya at humugot ng isang malalim na hininga. Ngunit hindi pa niya nakukuhang kumatok nang marinig niyang biglang bumukas ang pinto.

Nagmulat siya ng mga mata. Isang malapad na dibdib ang kanyang nakita. Kinailangan pa niyang tumingala nang bahagya—dahil mataas ng ilang pulgada sa kanya ang kanyang kaharap kahit matangkad na ako sa 5”8 na height ko ay nanliit ako ng konti sa kaharap ko dahil nasa 6” pataas ang height nito—para makita ang mukha ng lalaking nag-iinat pa sa kanyang harap at bahagya pang naghihikab.

Hindi niya maiwasang saglit na titigan ang maamong mukha nito. Sa tantiya niya ay halos kasing-edad lang niya ang kaharap. Moreno nang konti kasi mas maputi siya para sa isang Pilipinong puro, matangos ang ilong, mapula ang mga labi at almond-shaped na mga mata na dark brown na kung hindi mo talaga tititigan ng maigi ay mapapagkamalang black ang color ng mga iyon.

“Janitorial service? I’m sorry, Miss, pero hindi ko na kailangan ang janitorial service. May katulong na ako. Naitawag ko na iyan sa admin noong isang araw.” sabi nito na may hint ng iritasyon ang boses.

Pagkatapos ay yumuko ito at dinampot ang nakarolyong diyaryo sa sahig na siyang marahil pakay nito sa pagbukas ng pinto.

Nagpanting ang kanyang mga tainga sa sinabi nito. At napagkamalan pa siyang janitress nito! Noon lang niya napansin ang isang pushcart na naglalaman ng mga gamit na iyon. Grrr…gwapo nga pero napaka-antipatiko! May kamukha nga siya eh, kaso hindi ko matandaan kung sino…hmm…sino nga ba iyon?

“Pwede ba, hindi ako janitress!” sigaw niya rito nang tumuwid ito ng tayo.
Napakunot-noo ito.
“Hindi ba?” tanong nito na tila kataka-taka ang sinabi niya.
“Kung gano’n, sino ka?”

Lalong nagusot ang kanyang mukha sa sarkastikong paraan ng pagtatanong nito. May kilala talaga ako na taong kasing-antipatiko ng isang ‘to. Teka nga, hindi kaya siya si…aha! Si Kent! Tama, si Kent itong kaharap ko. Anong nangyari at hindi niya ako nakilala ah? Waaahhh…

“A cotenant na naghahanap ng may-ari ng baldeng ito.” nagpipigil ng galit na sabi niya. Bahagya pa niyang iniangat ang hawak na balde.
Napaka-antipatiko talaga ng ugok na ’to! Talaga bang hindi niya ako nakilala?

“Sir…”
Napalingon ang lalaki sa likuran nito para tingnan ang nagsalita.
“Sir…” sabi nung babae. Base sa suot na uniporme nito, halatang katulong ito.
“Bakit?” tanong ng lalaki.
“Eh, Sir…” yumuko ang katulong at nang mag-angat uli ng tingin ay sinulyapan siya at ang baldeng hawak niya.
“Kasi po iyong balde…”
“Ano iyong balde?” halatang naiinip nang wika ng lalaki.
“Nalaglag lang naman sa terrace ko at tumapon ang tubig sa akin.” siya na ang sumagot sa tanong nito.
“Totoo ba ang sinabi niya?” tanong ng lalaking hindi man lang siya tinapunan ng tingin, instead ay nakatuon ang pansin sa katulong.

Gusto niyang mairita sa lalaking ito. Ni hindi na nga niya ako nakilala ay ganito pa ang inaakto nito. Sapakin kaya kita diyan! Hay naku! Mukha ba siyang nagsisinungaling? Halata naman sa hitsura niya na basa ang damit at buhok niya. Bukod pa sa baldeng hawak niya.

“Pakain kita sa pating eh!” inis na sabi niya sa utak niya.

Sa halip na mag-atubili itong humingi ng paumanhin sa pagkakaabalang inabot niya, parang kailangan pa yatang mauwi sa interogasyon ang lahat. Wala pa naman siyang panahon na makipagdiskusyon sa maliit na bagay na katulad niyon, lalo pa at ganitong klaseng lalaki ang makakausap niya. Spare me, please!

“Opo, Sir!” sagot ng katulong.
“Hindi ko naman po sinasadyang maihulog ang balde.”
Tumango ang lalaki at pagkatapos ay tumingin ito sa kanya.
“Pasensiya na, Miss. Hindi naman daw sinasadya ng katulong ko.”
“May magagawa pa ba ako eh, nabasa na ako.” sabi ko.
“Basta sa uulitin mag-ingat kayo. Dahil hindi lang kayo ang tao sa building na ito! Ito na ang balde mo.”
Padaskol na iniabot niya rito ang balde at mabilis na tinalikuran na ito.

Pagbalik ni Mitch sa unit niya ay nakadama siya ng panghihinayang. Akala ko pa naman ay mabait yung ugok na iyon nang nakita at nakilala ko nung pinakilala siya ni Andrei sa amin ng barkada kahapon at sinabi na hindi naman talaga siya makulit nung nagkita kami sa simbahan kaya binigyan ko siya ng second chance kahapon na patunayan ang mga sinabi nito. Iyon pala, hindi pa rin pala nagbabago ito. Sayang at gwapo pa naman sana ang lalaking iyon! Antipatiko nga talaga at napagkamalan pa siyang janitress nito. Waaahhh…

Naupo siya sa couch at muli ay bumalik sa isip niya ang dahilan kung bakit siya nandito sa condo unit ni Tito Sam. Sariwa pa rin sa kanyang isipan ang huling pag-uusap nila bago ako pinalayas.

Nagbalik ang isip niya sa kasalukuyan nang maramdaman niya ang pagpatak ng kanyang mga luha.
“Ano ba ang nangyayari? Bakit lagi na lang ako tinataboy ng mga taong nakapalibot sa akin? Life is so cruel…” tanging naiusal niya habang pinapahid ang mga luhang naglandas sa kanyang mga pisngi.
Tumayo siya at naupo sa harap ng salamin. Nagulat pa siya sa nakita. Halos hindi ko na rin namukhaan ang sarili sa nakikita kong repleksyon sa salamin. Magulong-magulo ang buhok na nabasa, hindi din maayos ang kanyang suot na shirt, at namamaga ang mga mata. Para tuloy akong isang bangkay na nakawala sa hukay. Kaya pala hindi niya ako nakilala eh. Nakakahiya naman!

Mabilis na kinuha ko ang tuwalya sa tabi ng kama at dumiretso sa banyo para maligo. I need to get ready for my first day of being a free man.

Seeking Twilight: Chapter 38

Chapter 38: A Taste of Bittersweet!

“Bakit nandito ang mga gamit ko sa sala?” nakakunot-noong tanong ni Mitch sa katulong.

Kakauwi lang ni Mitch galing sa meeting kasama si Tito Sam at ang international designer na si Nicolas Ghesquire. Pinagusapan naming tatlo ang tungkol sa bago kong project na gagawin dito sa Pilipinas at pati na rin sa ibang bansa na sakop ng promotion ng TrendZine.

Wala ni isa man sa kanilang lahat ang sumagot sa tanong ko.

“Ano, magtitinginan na lang ba tayo buong magdamag? O sasagutin niyo tanong ko?” nakataas-kilay kong tanong sa mga katulong.

Nagtataka ako kung bakit nakamaleta lahat ng gamit ko.

“Eh, kasi Ma’am---“
“Ako ang nagpaligpit ng mga gamit mo, Mitch. Why? Is there something wrong with it?”
Napatingin ako sa pinagmulan ng boses at nakita ko ang isang taong hindi ko ine-expect na naroon. Hayun nga at nakatayo sa bungad ng hagdan.
“Mama, I didn’t expect that you’d be here pretty soon. I thought you’re in Germany?”
“I cut my trip right away after I heard something.”
“Why? Is it that important? What is it?”
“Well, you know what I’m talking about, iha. Don’t play dense with me.”
“I’m not playing dense, Ma. I really don’t know what you’re talking about and please don’t talk in riddles. You know perfectly that I hate it, get straight to the point, Ma.”
“Iha, you know what I’m talking about. Why did you do it again? I want a reasonable explanation right now.”
Nakipagtitigan ako kay Mama. I’m really getting tired of all the dramas every time she’s around.

“You disgrace me! AGAIN!”
“…”
“Ano na naman ba ang ginawa ko para ipahiya ang pamilya natin sa lahat ng tao?”
“I didn’t do anything this time, Ma. Anyway, who told you that I did a drastic move again?”
“Oh, you know perfectly that news flies fast in our society, iha. I don’t give a damn on who told me that. I want to know your reasons!”
Napataas-kilay ako sa sinabi ni Mama. Kailan pa siya nakinig ng side ko? Well, simula pa naman dati ay hindi na siya nakikinig sa mga pinagsasabi ko. Ang alam lang niya ay kung ano ang tama para sa kanya ay iyon lang ang paniniwalaan niya.
“My, my, my. Since when did you give a damn about my side, Ma? That’s new. Oh, well. You really do surprise me right now.”
“That’s it! I’m through with you, iha. Hindi ka na talaga magbabago kahit kailan. Simula pagkabata ay pinasasakit mo na ulo ko at pinapahiya mo sa lahat ng tao ang pamilya natin.”
“Iyan lang ang alam mong gawin, Ma. Hindi ka na ba nagsasawa sa mga pinagsasabi mo sa akin ngayon? I’ll be frank with you, I’m sick and tired of your dramas, Ma.”

Pak

“How dare you talk to me like that?! Hindi kita pinalaki para lang bastusin mo. Anak lang kita!”
“Yeah, yeah. I know, Ma.”
“Anyway, ano ba talaga ang ipinunta mo dito?”
“I’m throwing you out in the streets, iha. I’m through with you. Sawa na akong marinig sa mga amiga ko ang mga escapades mo. Lagi mo na lang pinapahiya ang pamilya natin. Sabagay, sa lahat naman ng ginagawa mo ay ni hindi mo man naisip kung ano ang mangyayari sa pamilya natin.”
“You can’t do that! Hindi ko naman kasalanan yung nangyari ngayon, Ma!”
“Yes, I can. I can do whatever I want and the one I want right now is to throw you out of this house right now!”
“Papa will not let you do this, Ma! You know perfectly that Papa will not approve this. W---“
“Your Papa already gave me a go signal.”
“What the hell is that?! It can’t be true!”
“Well, believe it or not. I don’t care anymore. I and Amarillo are sick and tired of all your escapades! You don’t care about you, being a Villaxeric. All you care about is yourself.”
“No, I’m not, Ma! I care about this family for Pete’s sake!”
“Hindi ko nakikita iyon, iha. When will you grow up, Mitch? Ni hindi mo nga magawa ang mga bagay na magiging proud kami sa iyo.”
“You don’t even have time for me, Ma. So, ni hindi niyo alam ang mga pinagsasabi niyo ngayon. Don’t put words on my mouth because this is bullshit! YOU DON’T KNOW ME!”
“Then, get out of my house this instance! Makakabalik ka lang dito kapag may pumasok na diyan sa isip mo na makakabuti sa ating pamilya.”
“Yeah, I’m going and never coming back. Tutal ay wala namang nagmamahal sa akin dito and I didn’t feel for once sa buong buhay ko na isa akong Villaxeric. Mas mabuti pa nga na umalis ako dito at nang mahanap ko ang sarili. Away from you and your precious amigas and dignity!”

Mabibilis na malalaking hakbang ang ginawa ko papunta sa mga gamit ko. Tumingin ako sa paligid para magpatulong sa paglalagay ng mga gamit sa loob ng kotse. Madali naman ako nakakita ng katulong at tinawag ko kaagad ito. Nagpatulong ako, samantalang si Mama naman ay nawala na. Siguro ay nagpunta iyon sa kwarto nito. Anyway, wala naman siyang pakialam sa akin eh.

Nang matapos sa paglalagay ng mga gamit sa loob ng kotse ay malungkot na tumingin ako sa buong bahay na nasa harapan ko ngayon. Bakit ba ako nalulungkot ng sobra sa mga nangyari? Hindi ba dapat masaya na ako dahil nakawala na ako sa mga anino ng mga kapatid ko at sa pressures ng pagiging Villaxeric. Ngayon ay magiging isang ordinaryong tao na lang ako at magagawa ko na lahat ng gusto kong gawin sa buhay. Cheer up, Mitch. Magdiwang ka ngayon.

Pagkatapos ng isa pang tingin sa bahay ay mabilis na akong pumasok sa kotse at pinasibad paalis ng bahay. Leaving everything behind my back for a new one. Her bittersweet life.

Seeking Twilight: Chapter 37

Chapter 37: TrendZine!

“Over here, Mitch!” sabi ni Tito Sam sabay kaway.

Andito ako ngayon sa loob ng Gloria Jeans. Mayroon kaming usapan ni Tito Sam ngayon. Sabi niya sa akin ay ngayon niya ipapakilala sa akin ang magiging temporary manager ko habang nasa bakasyon ito.

“Hey, Tito! what’s up?” sabi ko nang makaupo sa tapat nito.
“Eto, ayos lang naman ako, iha. By the way, nakausap ko si Nicolas Ghesquire. He’s coming right now. He wants to talk to you in person. Aalis na kasi siya pabalik ng Milan. May nangyari daw kasi sa shop niya doon pero babalik din naman siya dito.”
“Ahh…Bakit Tito? Anong meron at gusto niya ako makausap ng personal?”
Ngumiti ng nakakaloko si Tito Sam.
“What?” curious na tanong ko kay Tito Sam.
“…”
“Hay naku, Tito. Don’t give me that mischievous smile of yours.” naiiling na sabi ko.
“Hija, easy ka lang. Just wait and know for yourself kapag dumating na si Nicolas.”
“Whatever. Anyway Tito, may kumalat na bang balita about sa nangyari noong fashion show? I dunno what will I do kapag mayroong kumalat.”
“Well, be thankful for now na walang kumakalat na balita, Mitch or else, I know na lagot ka na naman kay Ate.”
“Hayyy…yeah, that’s what I’m doing right now. I’m thankful na wala pang kumakalat na balita.”
“Don’t worry, gagawin ko naman ang lahat para maprotektahan ka, Mitch. I am still your manager after all.”

“You don’t know what Mom will do to me, Tito. Baka palayasin na niya ako sa pamamahay namin kapag nakaabot sa kanya ang balita.”
“Don’t worry kay Ate. Ako ang bahala sa iyo. Kung palalayasin ka niya eh, di sa akin ka tumuloy tutal maluwag sa bahay at I am due to go to Europe for a vacation anyway.”
“Wow! Tuloy ka na pala sa Europe at hindi na sa Amerika. What changed your mind, Tito?”
“Wala lang, I want to meet up with my friends in Europe. May gagawin kasi kaming magkakabarkada. We’re thinking of putting up a business but of course, it’s not final yet.”
“What?! You’re still going to Europe for a business?! Oh, c’mon! Geez, how many times do I have to tell you that you have to relax and don’t do work in your vacation?”
“I can’t do it, iha. Sanay na ang katawan ko sa lahat ng ginagawa ko at hahanap-hanapin lang nito iyon kapag wala akong gagawin sa bakasyon.”
“Hayyy…may magagawa pa ba ako, Tito? Basta kapag pagod ka na ay magpahinga ka muna bago ka ulit sumabak sa work.”
“Yes, mommy! Hehehe…” maluwang na nakangiti ng nakakaloko si Tito Sam sa akin.

Kasi naman ay napakapasaway ni Tito Sam. Nag-aalala tuloy ako sa health niya. Alam naman kasi niya na importante siya sa akin. Siya ang isa sa mga itinuturing kong pamilya sa buhay ko.
“Oh, ayan na pala si Nicolas.”
Kinawayan ni Tito Sam ang bagong dating na nasa bungad ng pinto ng shop. Tumayo ako para magbigay galang sa bagong dating.
“Hello, Sam and Mitch! How are you?” nakangiting tanong ni Nicolas sa kanilang dalawa ni Tito Sam.
“Nicolas! We’re okay. How’s your trip? Did you get stuck in traffic along the way?”
“It’s okay though I’m getting the hang of it. You know me, Sam. I hate traffic and things that will slow down my work.”
Habang nag-uusap ang dalawa ay tumawag ako ng waiter para mag-order ng inumin at appetizer naming tatlo.
“What can I do for you, Ma’am?” tanong nung waiter.
“I’ll have double dutch drink and a chocolate muffin.” sabi ko sabay tingin sa dalawang lalaking kasama ko.
“Gentlemen, what do you want to order?”
“Iha, I’ll just have brewed coffee.”
“Me, too.”
“Okay. Well, you heard them. 2 brewed coffees for them.” sabi ko sa waiter.
“Yes, Ma’am.”
Inulit lang nung waiter ang lahat ng inorder namin at umalis na.
“How are you, Mitch? I hope you’re okay now after the incident.” tanong ni Nicolas sa akin.
“I’m okay, Sir. Though I apologize for what happened. I ruined your show.”
“Nonsense, Mitch! Forget it, it’s not your fault. I’m glad you’re okay.”
“I told you, Nicolas. She’s okay.”
“Yeah, Sam. Mitch, don’t be shy around me okay? I am a friend of your Tito Sam since I can’t remember.”
“Ahh…I didn’t know that.”
“Iha, sorry I forgot to tell you that. He’s your Tito Nick. He’s a family friend and you already met him when we had a reunion way back.”
“Oh…Sorry, I didn’t know.”
Ngumiti ako sa kanilang dalawa. Hindi ko naman na kasi maalala eh.
“Don’t worry. Anyway, let’s do business now.”
“Sam, I want Mitch to be my main model for TrendZine.”
“What is it about?”
“She’ll be promoting my clothes in different advertisements and of course, she’ll have to go to places for the promotion period of my clothes.”
“What’s your theme this time, Nicolas?”
“I’m thinking of God and Goddesses in a magical land. Since, Mitch already portrayed as a Goddess from my fashion show. She suits the role perfectly. I’ll just have to find her a partner for this promotion.”
“Wow, that’s great!”
“Yeah, Mitch will be the Goddess of the forbidden kingdom wherein no one can go and talk to her because she’s cursed so, she’s alone and has no friends to talk to until a knight in shining armor came into the picture and didn’t listen to others about the curse. He did so many things for the sake of the Goddess.”
“What will happen to the knight?” tanong ko.

Maganda yung concept kahit na parang magiging damsel in distress ang labas ko kapag tinanggap ko yung offer.
“Well, let’s leave it hanging first for the people who will speculate. If this promotion will click, we will have the 2nd round which will be showing the ending of the story.”
“Hmm…I like that, Nicolas.” tumatango-tangong sabi ni Tito Sam.
“So, do you want to take this job, Mitch?”
“The story looks good but no offense, Sir. But I don’t like to be a typical damsel in distress in this picture. It’s so cliché if you want to pursue this damsel in distress type of thing.”
“Well, you have a point there. Okay, I’ll think about it. For the meantime, I want to know if you’re doing it. Right, Sam?”
“Yeah, Nicolas.”
Ano ba ang gagawin ko? Kukunin ko ba yung offer o hindi?
“Okay, I’ll do it if you change the damsel in distress thing.”
“Alright! So, I’ll just have to give you tomorrow the details and the contract for you to sign.”
“Okay. Thank you, Sir.”
“So, Sam, I’ll forward it to your office tomorrow morning, okay?”
“Yeah, I’ll see what I can do.”
“Nice to do business with you again, Sam.”
“Same here.”
“To the success of TrendZine and to our partnership!” sabi ni Nicolas habang nakikipagkamayan na sa aming dalawa ni Tito Sam to end our meeting.
“Yeah, to our success.”

Krrrriiinnnggg…

“Oh, sorry. My bad. Someone’s calling me up.”
Lumayo si Nicolas para saguting yung call.
“Iha, congratulations! I know you’ll accept it.”
“Thanks, Tito. I just hope that it will work out good.”
“Yeah.”
Nakita kong palapit na ulit si Nicolas sa table namin.
“Guys, I’m sorry but I have to go now. Something came up. Bye.”
“Okay.”
“Nicolas, just give me a call about the contract.”
“Yeah, gotta go.”

“What now, Tito? Where’s your temporary manager? Akala ko po ba ay pupunta siya dito?”
“Yeah, he’s coming. Let’s just wait a little more.”
“By the way, how’s your school?”
“It’s still the same, Tito. Nothing changed.”
“Well, that’s good. Wala nang nanggugulo sa’yo?”
“I don’t give a damn anymore. Basta, I’ll just do what I have to do and not minding their business.”
“Basta, if you want to talk, I’m just here for you, iha.”
“Thanks, Tito. But I’ll survive.”
Ngumiti na lang ako.

After ng ilang minuto ay nagring yung phone ni Tito Sam.
“Excuse me, iha. Sasagutin ko lang ah.”
Paalam ni Tito habang hawak ang cellphone at nasa aktong sasagutin na yung tawag.
“Yeah, go ahead.”
“Hello? Alex, iho! Nasaan ka na?!”
Narinig kong sabi ni Tito Sam.
Aba, sino naman kaya iyon? Alex daw eh. Ibig sabihin ay lalaki ang magiging temporary manager ko? Interesting. Ano kaya ang itsura nun?

“Iha, I’m sorry. Hindi na siya makakarating dito.”
Nagulat ako sa pagsulpot ni Tito Sam sa harapan ko. Andami ko naman kasing iniisip eh. Hahaha…
“Bakit daw hindi na siya makakapunta, Tito?”
“May inaasikaso pa kasi siya na requirements niya daw. Anyway, may bukas pa naman.”
“Bukas ko siya makilala? Sino ba siya at parang pa-importante, Tito?” nakataas-kilay kong tanong.
“His name is Alex. Mabait na bata iyon.”
“Hmmm…interesting. Taga-saan naman siya?”
“You’ll know it soon, iha.”

Seeking Twilight: Chapter 36

Chapter 36: Oh, Brother!

“Mind if I join you?” tahimik kong untag kay Kuya Allen.

Dumiretso ako sa may pool area kung saan alam kong doon pumunta si Kuya Allen. Pagdating ko sa bungad ng pool area ay nakita kong nakaupo sa may gilid ng pool si Kuya Allen habang ang mga paa nito ay nakalublob sa tubig. Malalim ang iniisip na nakatingala sa kalangitan si Kuya Allen nang lapitan ko siya.

Tumingin lang sa akin si Kuya Allen sabay tingala ulit sa kalangitan. Tahimik na umupo ako sa tabi niya.

Ilang sandali ang nakalipas ng biglang nagsalita si Kuya Allen.

“What do you want, Mitch? Please lang, kung wala kang magandang masasabi ay umalis ka na lang. I want to be alone.” mahinang sabi ni Kuya Allen nang hindi pa rin tumitingin sa akin.

Ano ba naman itech! Nagi-guilty tuloy ako sa ginawa ko sa kanya kanina. Hindi ko naman talaga kasi alam na birthday niya at gusto niya ako makasama instead yung mga girlaloo niya.

Tumikhim muna ako bago nagsalita.
“I’m sorry.”
Napatingin sa akin si Kuya Allen nang marinig niya iyon. Sana patawarin mo na ako kundi ay lalo lang ako magi-guilty.
“I’m sorry. I didn’t mean to hurt you.”
“Why should I forgive you? You hurt me so bad, Mitch.”
“I know, Kuya. But let me say that I really am sorry for what happened. You also don’t have to forgive me if you don’t want it.”
“…”
“Also, it seems awkward to say this and I think I’m too late for saying this but anyway, HAPPY BIRTHDAY, Kuya Allen!”
Gulat na tiningnan niya ako ng matagal.
“Natandaan mo na ?”
Tumango ako bilang sagot.
Ngumiti ng malaki si Kuya Allen at sabay nito ay parang kumikislap ang mga mata nito sa saya.
“Thanks! I really thought that you don’t remember my birthday.” Masayang sabi nito sa kanya.
Laking gulat ko nang sumunod na nangyari ay bigla na lang niya ako niyakap ng mahigpit habang bumubulong.
“Thank you, sis. You don’t know how happy I am right now. I’m sorry if I’m not here with you when you need someone to talk to and share your pain and happiness. I’ve been a bad brother. I’ll make it up for the lost times.”

Kuya Allen, ikaw ba talaga iyan? Totoo ba na sinasabi mo ang mga naririnig ko ngayon? It’s like for the first time in my life na I feel that I have a brother and also, I am part of a family.
Hindi ko namamalayang lumuluha na pala ako kung hindi pa dumapo ang isang daliri ni Kuya Allen para alisin ang mga luha ko.
Nakangiti sa akin si Kuya Allen habang inaalis niya ang mga luha ko sa mukha.
“Don’t cry, baby. From now on, I’ll be right here with you anytime you need me.”
“Kuya, bakit ngayon mo lang naisipan iyan ah?! Kainis ka, pinapaiyak mo naman ako.”
“I’m sorry. Huli ko na na-realize na ang laki na pala ng gap nating dalawa kaya hindi ko na alam kung ano ang dapat gawin.” napapakamot sa batok si Kuya Allen habang sinasabi nito iyon.
“That’s why, gusto mo akong kasama ngayon para sa celebration ng birthday mo.”
“Yep! Kaso umalis ka naman buong araw kaya sayang din ang lahat ng effort ko.”
“Anong sayang? Hindi pa naman tapos ang birthday mo noh.”
Inahon ko yung mga paa ko at tumayo.
“Sis, what are you doing? Umupo ka na lang ulit at magkwentuhan na lang tayong dalawa.”
Tumingin muna ako sa kanya bago naghanap ng katulong.
“Diyan ka lang. May gagawin lang ako.” paalam ko sa kanya.
Pumunta ako sa kusina.

“Ma’am, bakit po? Ano po ang kailangan niyo?” tanong nung isa sa mga nandoon nang mapansin ako.
“Pakidalhan naman kami ng pagkain sa may pool area. Gusto ko lahat ng pagkaing pina-deliver ni Kuya Allen ang dalhin niyo doon.”
“Sige po, Ma’am.” sabi nito at sinimulan nang kunin at initin ang mga pagkain.
“Tina, meron ba kayong cake sa ref?” tanong ko doon sa isa pang katulong.
“Oo, Mitch. Meron dito, gawa naming dalawa ni Manang Elena.” nakangiting sabi nito sa kanya.
“Talaga? Wow! Sige, pakikuha nga at nang malagyan natin ng maliliit na kandila.”
Pagkatapos ng lahat ay tinawag ko lahat ng tao dito.
“Lahat kayo ay dapat kumanta. Walang madaya diyan ah! Ako muna ang lalabas hawak ang cake tapos sumunod na kayo sa akin at sabay-sabay tayong lahat kakanta.”
Lahat naman ng nandoon ay masaya habang nakikinig sa akin.

Umalis ako bitbit sa mga kamay ko ang cake na gawa nila Manang Elena. Pagdating ko sa pool area ay napansin ko na nakatingala pa rin sa kalangitan si Kuya Allen kaya ang ginawa ko ay sinimulan na ang pagkanta.
“Happy, happy, happy…” nakangiting kanta ko habang lumalapit na sa pwesto ni Kuya Allen.
Nakikanta na rin ang lahat ng mga kasambahay habang nakangiti silang lahat na nakatingin sa aming magkapatid.
Si Kuya Allen naman ay nanlalaki ang mga matang nakamata lang sa aming lahat at umalis mula sa pagkakaupo sa tabi ng pool.
Nang nasa tapat na niya ako ay nginitian ko siya.

“Happy birthday, Kuya…”
“…”
“Blow you candles, Kuya and make a wish.”
Nakangiting sumunod si Kuya Allen sa sinabi ko at pagkatapos ay kinuha niya yung cake sa mga kamay ko na nilapag naman nito sa sahig. Niyakap niya ako ng mahigpit.
“Thanks, Mitch! You don’t know how happy I am right now.”
Nakangiting ginantihan ko ng mahigpit na yakap ito bilang sagot ko.
Masigabong na palakpakan ang narinig ko habang magkayakap kaming dalawa. Tiningnan ko sila Manang. Si Manang Elena at Tina ay lumuluhang magkayakap habang nakangiting nakatingin sa aming dalawa.
Bakit ba ngayon lang nangyari ito?
“Mga anak, mamaya na ulit iyan. Kumain muna kayo dito.” tawag ni Manang Elena sa aming dalawa.
Nagtatawanang nagkalas kami ni Kuya Allen.

“Halika na nga at baka magwala pa si Manang.” Tumatawang sabi ni Kuya Allen habang hinawakan niya ako sa kamay at mahinang hinatak papunta sa table na naroon.

Seeking Twilight: Chapter 35

Chapter 35: Birthday?

“Mitch, can we talk?” seryosong tanong ni Allen na nasa likod na pala ng sofang kinauupuan ni Mitch.

Mabilis na napamulat ako ng mga mata ng marinig ko ang tinig na iyon. Anong ginagawa nito dito? Himala, maaga ito.


“Oh, hey! What are you doing here?”
“Nothing, I just felt the need to go home early.”
“Really? That’s weird, bro. I bet, you’re hiding to someone you don’t like. Stalkers, eh? Hahaha…”

What is he doing here? It’s really weird having him around the house. Lahat naman kasi ng tao dito ay hindi umuuwi ng maaga unless may nangyari. I’m not close to my brother so, I can’t help but to say such words.

“No, I’m not hiding. Why did you think that I’m hiding?” nakakunot-noong tanong ni Allen sa kanya.
“Oh, c’mon bro. There’s gonna be a reason for you to go home this early.”
“Whatever. Anyway, can we talk?”
“We’re already talking, Kuya.”
“I mean, can we talk seriously?”
“Hindi pa ba serious ang usapan nating dalawa ngayon?”
“Yeah, hindi ito serious na usapan. Lokohan na ang matatawag ito.”
“Ha! Lokohan? Bakit naman ah?”
“I don’t want to argue with you, Mitch. Not right now that I have something in mind.”
“Wow! That’s good news! You have something in mind besides from girls.”
“Cut it out! What’s with the cynic answers? Are you drunk, Mitch?”
“No, I’m not being cynic here, Kuya. Also, I’m not drunk. I’m just stating some facts.”
“Where did you go today?” pag-iiba ng usapan ni Allen.
“Why are you asking me, Kuya?” nakataas-kilay kong tanong sa kanya.
“Nothing, I just want to know.”

Tiningnan ko ng matagal si Kuya Allen para malaman ko kung ano ang nasa utak nito at bakit parang wala lang na feeling close siya ngayon sa akin samantalang hanggang pikonan lang naman kaming dalawa kapag magkasama.
Pero hindi ko mabasa ang expression niya sa mukha.
Halatang ayaw nitong malaman ko ang nasasaloob nito.
“I need to know why, before I answer you. Besides it’s not like everyday you asked me that question.”
“Because I care for you, Mitch.”
“Care? Ha! Since when did you care for me, Kuya? Sorry ha, pero ngayon lang kasi tayo nagkausap at ngayon ay sinasabi mo sa akin na you care for me. That’s really unusual to think na we’re not even close.”
“You don’t know what you’re talking about, Mitch.”
“Really? If I remember it right, I am really right for everything I said.”
“Goodness sake! Just answer the goddamn question, Mitch!” naiinis na sabi ni Allen.

Aba! Bakit siya nagkakaganyan ngayon ah? Ano ba ang tinira nito at nagkakaganito ngayon? Dati naman, walang pakialamanan ah.

“Fine! I went out with my friend. Satisfied?”
“No, I’m not satisfied with your answer.”
“So what? I already told you. I don’t want to elaborate it.”
“What did you do for the whole day?”
“Why are you asking me that? What do you care if I went out with my friend? I didn’t ask you that question every time you’re not here early.”

“Just answer me!”

Ano ba ang pinagsisintir nito? Wala naman akong ginawa sa kanya para magtanong siya ng mga ganyang klaseng tanong. Tiningnan ko siya at ang nakikita ko ngayon ay isang lalaki na madilim ang mukha at hindi mabasa ang expression sa mukha.

“We went to the Church for the mass and after that, we just strolled around.”
“Don’t you know what day today?” mahinang tanong ni Allen.
“Ahmm…Is there something special today?” naguguluhang tanong ko.
“…”

Hindi kumibo si Kuya Allen sa sinabi ko. Hindi ko naman kasi alam kung anong okasyon ngayon. Ano nga bang meron ngayon? Hmm…isip…isip..

Walang sabi-sabi na tumalikod si Kuya Allen sa akin at dumiretso papuntang pool.
Hmm…ano nga ba meron? May nakita akong isang maid na papunta ng kusina. Tinawag ko para magtanong.

“Hey, ate! Halika dito.”
Listong lumapit naman sa akin yung katulong.
“Bakit po, Ma’am?” may puntong tanong sa akin ng katulong.
“Saan kayo nagpunta kanina nila Manang?”
Tiningnan ako ng katulong na parang hindi makapaniwal sa tanong ko. Hmmm…I smell something fishy. Ano meron?
“Ano nga ate? Saan kayo nagpunta?”
“Ahhmm…Pinagday-off po kasi kaming lahat ni Sir Allen kanina.”
“Bakit naman?” nakakunot-noong tanong ko.
Naguguluhan na talaga ako ah. Bakit gagawa ng ganoong decision si Kuya Allen?
“Ma’am, hindi niyo po ba alam iyon?”
“Hindi eh. Ano bang meron?”
Gulat na napatingin sa akin yung katulong. Siguro baguhan na naman ito kaya ganoon na lang ang pakikitungo nito sa kanya at tsaka hindi pamilyar ang mukha nito.
“Titingnan mo na lang ba ako ng ganyan, ha?” naiinip na untag ko.
Tumikhim muna yung katulong bago sumagot.
“Pinagday-off po kasi kaming lahat ni Sir Allen para makapagcelebrate daw po kayong dalawa ngayon.”
“Huh? Celebrate? Bakit?” naguguluhang tanong ko.
“Ma’am, pahihirapan niyo po ba talaga ako sa pagsasabi sa inyo? Hindi niyo po ba talaga alam?” napapakamot sa ulong tanong ng katulong.

Ano ba ang dapat i-celebrate ngayon?

“Birthday po ni Sir Allen. Gusto niya po mag-celebrate kayong dalawa.”
“Huh? Birthday niya? Anong petsa na ba?”
“June 14 po ngayon, Ma’am.”
What?! June 14 ngayon?! Bakit hindi ko man lang naalala na ngayon ang birthday ni Kuya Allen? Ang laki kong tanga naman!

Hindi naman ako napansin nung katulong kaya patuloy pa rin sa pagsasalita.
“Ma’am, may pagkain nga pong pina-deliver dito kanina para sana sa inyong dalawa kaso antagal niyo pong umuwi kaya lumamig na lahat ng pagkain. Si Sir Allen nga po ay tulala lang sa mga pagkaing nakahain sa lamesa sa kakahintay sa inyo kaya ngayon po ay pinaligpit na lang niya lahat ng iyon kahit hindi pa po siya kumakain…”

What?! Ako hinintay niya? Bago iyon ah! Hindi naman kasi ako ang kasama niya sa tuwing darating ang araw ng birthday nito kaya bakit ngayon, gusto nito na kaming dalawa ang mag-celebrate? Naninibago na talaga ako sa mokong na iyon.

“Sige po, Ma’am. Babalik na po ako sa kusina.” paalam ng katulong sa akin nang masabi na niya lahat.
Wala sa sarili na napatingin ako sa daan papunta ng pool area.

“Kuya, bakit ka ganito ngayon?” tanong ko sa sarili.

Seeking Twilight: Chapter 34

Chapter 34: Right Round…

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”

Nagmamadaling kinuha ni Mitch mula sa bag ang kanyang cellphone. Kadarating lang niya ng bahay at nage-expect din na kapag bumalik ay wala pa rin ang mga tao pero nagkamali siya dahil nandito na ulit silang lahat.
Ano kaya ang nangyari?

“Hello?”
“Hija!”
“Oh, Tito Sam! Napatawa ka?”
“Thank God! At last, nahagilap ko na rin yung isang ‘to.” parinig ni Tito Sam sa kabilang linya.
“Hahaha…why, Tito?”
“Well, since ngayon lang kita nahagilap. I might as well use my chance.”
“What are you talking about?”
“I’ve been looking for you since last night.”
“Hmmm…”
“What happened last night, iha?”
“…”
“Alam ko na may nangyari kagabi at bigla ka na lang nawala without telling me na aalis ka na.”
“It’s a long story, Tito.” resigned na sabi ko.
“Try me.”
“Fine!”
“C’mon, iha. Tell me about it and if I remember it right, may atraso ka pa sa akin.”
“What?! Atraso? Bakit?!”
“Kung hindi ka umalis kaagad kagabi, naipakilala na sana kita sa magiging manager mo habang wala ako at sana nagkausap ulit kayo ni Mr. Nicolas Ghesquire ng matagal. You know what? That guy likes you to model his creation again. It’s one big step in your career, Mitch but what did you do? You disappeared! Hayyy…”
“…”
Ano ba ang napasok mo, Mitch? Baka isipin ng ibang tao na unprofessional ako when it comes to work.

Bagsak ang mga balikat na napaupo ako sa sofa ng living room. Ang sakit naman sa ulo ng mga nangyayari sa akin ngayon. Pagod na hinawakan ang noo ko at hinilot-hilot while yung isang kamay ay hawak pa rin ang cellphone na nakatapat sa tainga.

“Ano, hindi ka na ba magsasalita diyan?” untag ni Tito Sam.

“Hoy! Hihingahan mo lang ba ako ah, Mitch?”
“I don’t know what to say, Tito.”
“Why don’t you just tell me what really happened last night and start from the very beginning.”
“It was an accident.”
“The accident that I knew was the one from the runway when you tripped. But I know that the scene from the hall was not an accident. Pinag-alala mo ako, Mitch and you and your friends really made a scene.” naninitang sabi nito sa kanya.
May point naman kasi si Tito Sam tungkol doon. Let’s face it. We really made a scene. This time, it’s a big one. I just hope na hindi kumalat iyong nangyari sa mga tao.
“Ahmm…Tito, may dapat po ba akong ipag-alala?” kinakabahang tanong ko.
“As of now, wala pa naman. Let’s just hope na walang mangyaring hindi kanais-nais.”
“Are you sure about that, Tito? You know media.”
“Bago pa makaalis ang mga media kahapon ay we, me and Nicolas confiscated their video footages and cameras para wala silang evidence from the accident. Pinakiusapan din namin silang lahat including the guests na walang makakalabas na anything concerning you and the fashion show.”

“Ano, okay ka na?”
“Medyo, nakahinga ako ng maluwag ngayon.”
“Ano ba talaga ang nangyari?”
“Let’s just say na may sira-ulong gusto ako paalisin sa mundong kinagagalawan ko ngayon.”
Napatawa na lang ako ng mapait.

Bakit naman kasi hanggang ngayon ay may mga taong gusto pa rin akong pabagsakin? Why don’t they just give me a break and let me be?
“The accident from the runway and the scene from the hall were not really an accident, Tito.”
“What do you mean?”
“Sinandya nilang mangyari iyon sa akin, Tito. You know me, maingat ako gumawa ng work at wala akong sinasagasaang ibang tao.”
“What the…?! That’s bullshit! Why didn’t you tell me about it earlier?”
“Huli ko na na-realize ang mga nangyari. Tapos na at wala na akong magagawa so, tell me, paano ko sasabihin sa inyo iyon kagabi nang hindi lumalabas na nangbibintang ako ng ibang tao?”
“You could at least, try it.”
“Naiinis ang mga co-models ko kagabi sa akin for the simple and dumbest reason na ako ang nagiging center of attention sa fashion show at ako pa ang kinakausap niyan Nicolas etchos na iyan. Kaya nila sinadya na ma-tripped ako sa runway at yung scene sa hall ay pinatid nila ako kaya doon na nagsimula yung confrontation.”
“Hayyy…so, where did you go after the scene?”
“I went to someplace wherein I can unwind from everything.”
“Okay, wala na tayong magagawa sa mga nangyari, Mitch. Ang kinakahinayang ko lang ay dapat nakilala mo na yung magiging temporary manager mo kasi malapit na ang scheduled flight ko, iha.”
“I’m really sorry for everything, Tito. So, saan ang bakasyon natin ngayon?”
“I’m going to the US, iha. Mas madami kasi ako kakilala doon.”
“Hmm…I bet, it’s also concerns to your work.”
“…”
“C’mon, Tito. You told me that you’re going to have rest from all of this then why the sudden change?”
“I can’t help it, Mitch. You know I can’t just sit and relax without doing something really useful.”
“That’s why you’re being a workaholic person and not realizing what you’re missing.”
“I am not.”
“Yes, you are and don’t you dare deny it.”
“Fine! You got me there.”
“Tito, why don’t you cancel it and just have fun? Instead of US, go to Europe and meet some friends.”
“I’ll think about it, iha.”
“Don’t think, just do it.”
“Okay, okay.”
“So, when can I meet your temporary manager?”
“Are you free tomorrow after your classes?”
“Yeah, I’m free.”
“Okay, just text me after your classes and meet me at Gloria Jeans’s in Makati.”
“Sure, Tito.”
“Take a rest, Mitch. It’s already 10 o’clock.”
“You too, Tito. Good night and sweet dreams. Take care.”
“See you tomorrow. Bye.”
“Bye.”

Pinindot ko na yung end button ng cellphone na hawak ko. Napapikit ako dahil sa pagod. Hindi ko akalain na marami pala ang naapektuhan doon sa nangyari.

Ilang minuto na ang nakakalipas ng may naramdaman ako na may nakatingin sa akin. Nag-pretend ako na nakaka-idlip na sa may sofa nang may narinig ako…

“Mitch, can we talk?”

Seeking Twilight: Chapter 33

Chapter 33: Boyfriend?!

“Why did you leave me?” seryosong tanong sa akin ni Rei habang nakatingin sa harapan ko.

“Oh, Rei. I’m sorry about that. I’m planning to wait you up here in parking lot.”
Tumango lang si Rei bilang sagot sa sinabi ko. Ang weird niya ah.
“So, Mitch, is he your boyfriend?”
Napatingin naman ako sa unahan ulit. Arrgghhh…magdisappear ka na nga unggoy!
“Who is he?”
“I’m Kent, at your service. And you are?”
“I’m Rei, her boyfriend.”
My what?! Boyfriend?! Gulat akong napatingin kay Rei. Is he serious? No way…o-oh…I smell trouble…

Nagtitigan yung dalawang unggoy na para bang wala ako sa paligid.
Hay naku…why is it always like this? Men are so much trouble.
“Excuse me, if you don’t know, I’m here!”
Napatingin naman sa akin si Kent.
“You didn’t tell me that you have a boyfriend.” nanga-akusa yung tingin sa akin nung ugok.
“Huh?”
“Anyway, nice meeting you, Rei. I’ve got to go. Bye, Mitch! Take care!” bawi naman ni Kent sabay talikod at lumakad na palayo.
Ano ba iyan? Ang weird naman! Baliw ba iyon?!

“Ano na? Okay ka na?” untag sa akin ni Rei matapos mawala sa paningin ko yung unggoy.
Tumingin ako kay Rei nang matalim.
“Do I look okay?”
“As far as I see, you really look okay.”
“Snap it. What was that for?”
“What?”
“You know what I’m talking about!”
“No, I don’t know what you’re talking about. What is it?”
“Don’t act innocent, Rei. I’m serious. What’s that for?”
“I don’t know. Don’t talk in riddles, Mitch. Just tell me what it is.”
“Why did you said that you’re my boyfriend?!”
“Oh, that.”
“Yeah, so?”
“I don’t know what gotten on me. Maybe because I saw that he’s pestering you that’s why I said that and to protect you from that guy.”
Hindi ako nakakibo pagka-register nung mga salita ni Rei sa utak ko. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya. Ngayon lang kasi umakto ng ganito si Rei. Alam mo iyon? Nakakapanibago! Parang nagkaroon ako ng instant kuya and bodyguard at the same time. Hindi ako sanay sa ganito.

“I can protect myself, Rei.”

Tumalikod na ako at dumiretso sa kotse namin. Hindi ko na narinig yung sinabi ni Rei.
“I just want to protect you…I don’t want to see you hurting inside again…” pabulong na sabi ni Rei habang nakatingin lang sa likdo ni Mitch na papunta na ng kotse.

Tahimik lang kaming dalawa sa loob ng kotse habang nagda-drive si Rei. Alam ko naman na gusto lang akong protektahan ni Rei pero ayoko na ulit dumepende sa ibang tao. I don’t trust other people too much.

“I’m sorry, Mitch…” untag ni Rei.
Napatingin ako sa kanya. Nakikita ko naman sa mukha niya na sincere siya.
“…”
Ilang sandali ang nakalipas.

“It’s okay, Rei. Wala iyon. Ako din, sorry sa inakto ko kanina. Nabigla lang kasi ako eh.”
Ngumiti si Rei nang marinig yung mga sinabi ko.
“Wala iyon. So, okay na tayong dalawa?”
“Yep. Let’s just forget about it.”
“Yey! Ngiti ka naman diyan, Mitch.”
“Tse!”
“Asus! Ayaw pang ngumiti nung isa diyan! Sige ka, ibig sabihin niyan ay galit ka pa rin sa akin.”
“Hindi noh!”
“Ngiti ka na kasi!”
“Oo na! Ang kulit mo!”
Ngumiti ako ng pilit.
“Ayoko niyan! Gusto ko yung genuine smile naman.”
“Tigilan mo nga ako, tol!”
“Dali na!”
“Sige ka, kung hindi ka ngingiti, tatawagin ko ulit yung Kent na iyon.”
“…”
“Ano na?! Galit ka pa nga tol…”

Tama bang i-guilt trip ako ng ugok na ‘to?
Hindi ako kumibo pero ngumiti na lang ako para manahimik na yung mokong.
“Ayan! Mas maganda ka kung lagi kang nakangiti, tol. Kasi kung lagi kang nakasimangot, sige ka baka magka-wrinkles ka hahaha…”
“Ewan ko sayo!”
Tumawa ng malakas si Rei na sinabayan ko na rin kasi nakakaengganyo yung pagtawa eh. Sa buong ride ay naging masaya na din kaming dalawa.

Seeking Twilight: Chapter 32

Chapter 32: YOU?!

“Mitch, are you sure that you’re okay? If you’re not, we can go.” nag-aalalang sabi ni Rei sa akin habang pinagmamasdan ako.

Siya ba talaga iyon? Pero bakit siya pa yung nakita ko dito? Sa dinami-dami ng taong pwede kong Makita ay bakit siya pa…Lord, why are you doing this? Is this your plan? I’m not ready to face my ghosts.

“Mitch? Please, talk to me so that I can assure myself that you’re okay.” untag ni Rei ulit sa akin na mas lalong nag-aalalang boses.

Tumingin ako sa altar bago ko binalingan ng tingin si Rei.

“Yeah, I’m okay. Don’t worry, hindi mo naman ako isusugod sa ospital eh.” ngumiti ako pagkasabi nun.

Si Rei naman ay napatahimik lang habang pinagmamasdan ako ng maigi.

“Rei, I’m okay. Really.” kumbinsi ko sa kanya.

Matagal na hindi kumibo si Rei habang pinagmamasdan ako hanggang sa umimik na siya.
“Okay. Let’s just finish this mass then we can go to somewhere else.”
Hindi na ako kumibo sa sinabi niya basta tahimik lang ako at tumingin ulit sa altar kung saan nandun yung pari.

Lord, please not now. Hindi ko pa kayang harapin sila. Masaya naman po ako kahit papaano sa lagay ko ngayon. I have friends and career na tanggap ako kahit hindi ako masyadong nago-open ng buong pagkatao ko sa mga taong nakapaligid sa akin. I learnt my lessons.
Ilang sandali lang ay hindi ko na rin namalayang tapos na yung misa. Lumilipad kasi isip ko eh kaya heto ako, parang robot na inaakay ni Rei.

Siksikan sa daan palabas ng simbahan kaya kami ni Rei ay nagkahiwalay. Halos hindi ko na maihakbang ang mga paa ko sa sobrang dami ng taong nasa harapan ko. May nagchi-chikahan kaya lalong bumagal yung mga tao at may mga sumiksiksik pa.

Kaya ako, hindi nakikipagunahan. Nakakairita nga lang kasi ang ingay ng katabi ko. May kausap kasi sa cellphone at hindi sila magkaintindihan kaya parang sumisigaw yung katabi ko. Sino ba naman kasing tanga ang makikipag-usap sa lagay na ito? Hay naku…

“Hey, I can’t hear you…Tito?...Tito?...Still there?” pasigaw na sabi nung katabi ko.

“Ano ba?! Antagal niyo namang lumabas!” naiini na sita naman nung mga taong nasa likod ko.

Ambabagal kasi nung mga nasa unahan ko. Kaya iyan tuloy, nasisita na sila nung mga nasa likod. Umandar naman bigla kaya hindi ko na-balance ang sarili ko. Sinabayan pa ng pagtulak nung mga taong nasa likod kaya napapikit na lang ako at hinintay ang susunod na mangyayari sa akin. Sorry, kung sino ka mang nasa tabi ko na babagsakan ko.
“Hey! Watch out!” shock na sigaw nung katabi ko.

Ilang sandali ang nakalipas.

“Miss, are you okay?” nag-aalalang tanong sa akin nung nakasalo sa akin.
Nakapikit pa rin ako kasi natatakot ako at baka magalit sa akin yung taong iyon. Ano ba naman kasi ang napapasok ko lagi eh.
“Miss?” untag sa akin sabay hawak sa shoulders ko at inalog-alog.
“Mister, dalhin mo na kaya iyang girlfriend mo sa ospital. Baka na-suffocate na iyan.” sabi naman nung isang tao sa paligid.
“Miss? Please, wake up…” urgent na sabi nung nakasalo sa akin.

Lalaki pala ang nakasalo sa akin. Hindi ko naman kasi tinitingnan yung katabi ko. Sige na, Mitch. Kaya mo iyan. Kahit nakakahiya, imulat mo na iyang mga mata mo…
Unti-unti kong minulat yung mga mata ko.
“At last, you’re awake!” relieved na sabi nung lalaki.
Dali-dali naman ako tumayo ulit kasi parang napasandal lang ako sa kanya. Siksikan pa rin pero ang kaibahan ay wala nang nanunulak at medyo maluwag sa pwesto nilang dalawa.
“Hey, Sir, thank you very much and I’m sorry for the inconvenience.” nahihiyang sabi ko sa katabi ko.
“No problem.”
Tumingin ako sa katabi ko para malaman kung sino iyon.

“Ikaw?!”
“You?!”
Sabay naming sinabi pagkatingin sa isa’t isa.
“Of all places…” naiiling na sabi nung katabi ko.
Malay ko ba na siya na naman yung makikita ko dito. Ano ba ang nangyayari sa mundo ah? Bakit sabay-sabay sila nagsusulputan?!

“I didn’t know that you’re the one beside me.”
“Yeah, right. You have a crush on me don’t you?” nakangiti ng nakakaloko yung unggoy.
“In your dreams, Mr. Kent!”
“Yeah, in my dreams hahaha…Hey, you really remember my name.”
“So?!”
“That means you really have a crush on me, my lady.”
“Am not.”
“Yes, you are.”
“Ano ba mga ire…Sa ibang lugar na kayo mag-away.” Sita naman nung matandang nasa unahan naming dalawa.
“Pasensya na po, Lola.”
“Ikaw kasi eh.”
“Huh? What are you talking about?”
“Nothing, just leave me alone.”
“Yeah, right.”

Hindi ko na siya pinansin. Napaka-arogante kasi eh. Hinahangin ako sa sobrang bilib sa sarili nun. Hmpf!
Tumingin ako sa harapan ko, malapit na ako sa labas. Dali naman at baka matunaw na ako sa titig nitong katabi ko.
After ng ilang minutes, sa wakas! Nasa labas na ako ng simbahan. Naglakad na ako papunta sa parking lot para makaiwas dun sa unggoy na yun.
“Hey, Miss! Wait up!”
Bilis, Mitch! Umalis ka na.
Malalaking hakbang ang ginawa ko papunta ng parking lot para makaiwas.
“Hey! What do you think you’re doing?” naiinis na sita nung unggoy.
Gulat na nag-angat ako ng tingin sa harapan. Paano nakapunta itong unggoy sa unahan ko? Ambilis naman niya! Ano iyon magic?

“Huh? You’re talking to me?”
“Yeah, of course I’m talking to you. Who else do you think I’m talking to?”
“So?”
“What’s your name, Miss?”
“I don’t give my name to strangers, Mister.”
“I’m not a stranger. I’m your savior remember?”
Ang hangin! Giniginaw na ako sa sobrang lakas ng hangin.
“Since when?”
“Since the accident a while ago.”
Sasagot na sana ako nang marinig ko sa likod yung isang boses na kilala ko.

“Mitch, wait up!”

“Mitch…” parang ninanamnam pang ulit nung unggoy sa pangalan ko.
“Nice meeting you, Mitch! I’m Kent!”
“Yeah, right.” sarcastic kong sabi.
Naramdaman ko na lang na may humawak sa kamay ko.
Paglingon ko ay nagulat ako.

Isang seryosong Andrei ang nakita ko.

Seeking Twilight: Chapter 31

Chapter 31: Eyes from the past…

“Dito?”

Gulat na tanong ko kay Andrei na nakatingin pa rin sa simbahang katapat ng parking space na kinalulugaran naming dalawa. Of all places, hindi ko talaga ine-expect na dito ako dadalhin ni Andrei. Kasi minsan ko lang naman siya nakakasama ng Sunday.

Narinig kong bumukas at sumara yung isa sa mga pintuan ng kotse, ako naman ay hindi pa rin makapaniwala sa mga nakikita.

“Ano? Tutunganga ka lang ba diyan? Tara na, late na tayo sa misa.”

Tumingin ako kay Andrei. Sa sobrang shock ko ata eh, hindi na nakikisama yung utak ko sa akin.
Kinuha ni Andrei yung kamay ko sabay hatak sa akin palabas ng kotse at sinara ang pintuan ng kotse.

“Hoy? Nawala ata ang dila mo ngayon? O talagang balak mong magpa-panis ng laway?” naiiling na sabi ni Rei habang hawak pa rin yung kamay ko at hinihila papasok sa loob ng simbahan.

Pagkapasok naming dalawa sa simbahan ay tama nga yung sinabi ni bruho na late na kami. Nasa homily part na yung pari at madaming tao. Pumuwesto kami ni Rei sa likod at naki-join sa mga taong nakatayo. Nakakamiss din pala ang magsimba ng may kasama.
Nagsign of the cross ako at tahimik na tumingin sa pari.
Nakinig ako sa sermon ng pari lalo na at nakaka-relate ako.

Tungkol kasi sa isang taong puno ng masasakit na experiences ang nangyari sa buhay na dumating na rin sa point na gusto na niyang magpakamatay dahil wala na siyang kasama na nagmamahal sa kanya. Lahat iniwan siya, sinaktan at niloko at ang pinakamasakit sa lahat ay hindi siya tanggap ng mga taong nakapaligid sa kanya bilang siya na naglead sa pagpe-pretend niya bilang isang taong tanggap nila kaya sa huli ay hindi na rin niya kilala ang totoong siya.

“Pretending is not a good thing. You’re just fooling yourself all along. Hindi pa naman end of the world kung nasaktan ka. We all know na kapag nasaktan tayo ay mahirap tumayo mula sa kinabagsakan mo. It takes time or even years to recover from it but when you recover from all those things, it’s worth it. Take it from me, fellas, experience taught me well too. Time heals all wounds and have faith in Him, for He will not leave you…”

Iyong ang mga salitang hindi maalis sa utak ko na sinabi ng pari hanggang sa dumating na yung “peace” na part.

Tumingin-tingin ako sa paligid hanggang sa napahinto ako at napatitig na lang sa mga matang iyon na nakatitig sa akin. Parang nakakita ako ng multo at bigla akong pinagpawisan ng malamig sa batok.

“Anong ginagawa niya dito? Of all places, bakit dito pa at siya pa?” tanong ko sa sarili ko.
Matagal na sandali na hindi pa rin kami naghihiwalay ng tingin nang biglang may naramdaman ako.

“Hey, Mitch. Are you alright?” nag-aalalang tanong sa akin ni Rei habang hawak ang kamay ko at pilit na pinahaharap sa kanya.
Tiningnan ko ulit yung taong nakita ko for the last time bago ako totally na humarap kay Rei.
“I’m okay. Why? Peace be with you nga pala, tol.” pilit na ngumiti ako kay Rei kahit na kabaliktaran nun gang gusto kong gawin.
“Peace be with you too, tol.” wala sa sariling sabi ni Rei with matching naguguluhan na look.

Someone’s P.O.V

I can’t believe what my eyes are seeing. It can’t be her. Is it just my imagination that she’s here? Pull yourself together, man. Don’t be ridiculous. It can’t be. It’s been so long since I saw her. The last time I saw her, she’s crying and man, that really hurts because I don’t want to make her cry but what did I do?! Until I saw her on that fashion show, she changed a lot. At first, I didn’t recognize her but when I looked straight at her eyes; I instantly knew that she is the Mitch that I know. Hayyy…

“You’re crazy, man…” naiiling na bulong niya sa sarili.

Tumingin ulit ako sa lugar kung saan ko nakita ulit yung mga matang iyon para ma-confirm ko na hindi siya iyon. Pero hindi ko na makita ulit yung taong nagmamay-ari ng mga matang iyon kasi natakpan na ng mga taong nakatayo din.

Hay naku, baka nga hindi siya iyon. Pero bakit ganito ang nararamdaman ko? Parang kinakabahan ako na ewan.

“Mitch…when can I see you again?” tahimik na tanong ko sa sarili.

Pinilit ko na lang na i-focus ulit yung attention ko sa harap kung saan nandoon ang pari. Konting tiis lang, matatapos na din yung misa at makakaalis na ako dito. Hindi ko alam kung bakit ako nagkakaganito.

Naguguluhan ako sa mga nararamdaman ko ngayon. Bakit pa kasi ngayon pa siya nagpapakita sa akin kung kailan malapit ko na siya maalis sa sistema ko. Sana pala ay hindi na ako bumalik dito, bumabalik lang sa akin ang lahat ng nangyari…


End of someone’s P.O.V

Seeking Twilight: Chapter 30

Chapter 30: Dare me!

“Hoy! Pansinin mo naman ako dito! Hindi mo ko driver noh!” inis na sabi ni Andrei kay Mitch habang nagda-drive.

…

“Ano ba?! Meron ka ba kaya ka nagkakaganyan ah?!”

Namula ako bigla sa sinabi niya. As if! Wala kaya. Naiinis lang ako sa kumag na ‘to. Sino bang matinong tao ang hindi maiinis sa kanya, aber?! Siya na nga ang sasamahan, ang demanding naman!


Flashback

“Ano ba iyang suot mo, tol?!” nakataas-kilay na tanong ni Andrei.
Mabilis akong umakyat at nagbihis. Yung pagkain ko ay nilagay na lang muna sa ref.
Pagpasok ko sa kwarto ay kung ano lang yung nahawakan kong damit ay iyon na rin yung isinuot ko.
“What’s wrong with my outfit? I don’t know what to wear so…”
“What’s wrong with my outfit? I don’t know what to wear so…” panggagaya ni Andrei sa mga sinabi ko.
Hay naku! Kung hindi ko lang talaga alam na lalaki ‘tong mokong ay pwede na siyang pumasa sa kabadingan.
“Tse! Wag mo nga ako magaya-gaya! Ano na, aalis na ba tayo o hindi?”
“Eh, kasi naman tol, hindi nakakatawa iyang suot mo!”
“What’s wrong with this?”
“What’s wrong with this?! Look at you! Para kang pupunta lang sa tabi-tabi at balak mo bang magpa-rape ah?!” habang sinasabi niya iyon ay pailing-iling pa habang tinitingnan ako from head to toe.
“What the…?! Hell, no! Kafal mo ah! Hindi ko balak magpa-rape noh! Hmpf!”
“Kung hindi mo balak magpa-rape then bakit ganyan suot mo ah?! Naka-sando ka lang na mahaba tapos nakamini-skirt ka pa? Too much skin is expose, tol. Magpalit ka nga ng mas disente diyan!”
“Excuse me, hindi iyan sando noh! Spaghetti straps na top ito. And what’s with the way you say it? It’s not a crime you know at akala ko ba nagmamadali ka…” nakataas-kilay kong sabi.
Nababanas na ako ah! Pigilan niyo ko! Instead na magpahinga ako, nanggugulo pa ‘to.
“Whatever! Hindi na sando iyan, sabi mo eh. Basta magpalit ka!”
“Huwag na! Tatagal lang tayo eh. Tara na, umalis na tayo.”
“No way, baby! You’re not going anywhere unless magpalit ka.”
Namumula na si Andrei.
Wahahaha…Akala niya effective ang mg autos niya ah! Pwes, ibahin mo ako noh. Hmpf!
“Ano ba? Drop it, Rei. Ano, aalis na ba tayo o mag-aaway lang tayo?”
“I said, magpalit ka ng damit! Kung ayaw mong kaladkarin kita papunta sa kwarto mo at ako ang magpalit ng damit sa iyo. Sige ka, Mitch. Don’t dare me.” seryosong sabi ni Andrei.
Ano ba naman kasi ang big deal sa suot ko ah? It’s called fashion! Geez.
“Ano na? Magpapalit ka ba o hindi?”
Tiningnan ko ng masama si Rei bago ako tumalikod at maglakad papuntang kwarto.
Nang nasa pintuan na ako ay narinig ko.
“Thanks, tol! Alam ko naman na hindi mo ako matitiis eh. Hahaha…”
Sa sobrang inis ko ay pumasok na ako sa loob ng kwarto at malakas na sinara ang pintuan. Arrrggghhhh... Saan ba kasi ang punta nun eh?!
Naririnig ko pa yung tawa ni Rei. Hmpf!


End of Flashback

“Hoy! Earth calling Mitch! Ano ba?! Tutunganga ka lang ba diyan for the whole trip? Baka mapanis ang laway mo niyan. Mabaho pa naman iyon. Ewww…”
Tiningnan ko ng masama si Rei.
“Ayan, hindi ka naman pala statwa diyan eh. At least, alam kong may kasama pa rin akong tao dito. Iyon nga lang pipi. Hayyy…”
“Hindi ako pipi! Kafal mo ah!” inis kong sigaw sa kanya.
“Nagsasalita ka naman pala eh.”
“Ewan ko sayo! Naiinis ako sa iyo ngayon kaya pwede ba tumahimik ka na nga lang diyan.”
“Hay naku, Mitch! Ano na naman ba ang ginawa ko at naiinis ka na naman ngayon sa akin?”
“Tse!”
“Hoy! Hindi ako manghuhula para malaman ko ang takbo ng utak mo noh!”

…

…

…

Antahimik sa loob ng kotse. Tumingin ako kay Rei. Seryoso na yung mukha niya tapos nakatingin lang sa harapan.

“Kung inis ka sa akin kanina because I acted like a jerk…” seryosong sabi ni Andrei.
Akala ko nga ay hindi na magsasalita. Hinintay ko yung kasunod na sasabihin niya.
“Then, I’m sorry. It’s just that, I don’t like men ogling at you like a maniac or something.”
“Okay, apology accepted. Pero, next time ay sabihin mo kaagad kasi kung ano ang dapat kong isuot nang hindi nasasayang ang oras, tol.”
“Opo, Madam. Now, are we okay? No more petty fights?”
Ngumiti ako sa sinabi ni Rei.
“Yeah, we’re okay. Sure, no more petty fights…for now, I guess. Kasi naman, ikaw ang nagsisimula. Tsaka, sure ka bang men are ogling at me ah?! Alam ko naman na hindi ako kagandahan noh!”
“Anong ako ang nagsisimula?! Ikaw kaya! You’re so stubborn. Hay naku!”
“Ewan ko sayo.”
“Hindi mo kasi napapansin na you’re pretty, tol. Ayoko lang na kapag kasama kita ya nababastos ka kahit hindi mo alam. Ayokong mabastos ang isa sa mga importanteng tao sa buhay ko…”

“I want to protect you, Mitch…”
Huh? Ano daw? Tama ba iyong narinig ko? Andrei wants to protect me?

Seeking Twilight: Chapter 29

Chapter 29: Unexpected Visitor!

“Bakit na naman, Ran?!”

…

…

…

“Ran?...”

…

…

…

“Hello?”

…

“Hello?! Who’s this? Whoever you are, you are wasting my time!”

Binagsakan ko ng telepono yung pesteng tumawag. Kay aga-aga ay nanloloko! Walang magawa sa buhay. Tsk…tsk…tsk…

Nang lumipas yung inis ko ay napaisip ako.
“Sino naman kaya iyon?” sabi ko sa sarili.
Tiningnan ko sa cellphone kung sino yung tumawag. Unknown number ang nakaregister sa cellphone ko. Hmmm…Who could possibly be?

Dahil sa nangyari ay tuluyan nang hindi ako makatulog ulit. Ang galing nga naman ng timing ng mga asungot ngayon. Hindi ko na tuloy mahabol ang nasira kong tulog. Patamad na bumangon ako sa kama at kinuha yung tuwalya sa may upuan ng computer table at dumiretso na sa banyo para gawin ang morning rituals.

After 10 years (bwahahaha ), sa wakas! Natapos na rin ako. Nakaligo at nakabihis na ako ng isang simple shorts at t-shirt na pambahay. Kinuha ko yung cellphone na nasa kama at sabay lakad na palabas ng kwarto. Paglabas ko ng kwarto ay bumulaga sa akin ang sobrang katahimikan sa buong bahay. Para ngang ako lang ang taong nabubuhay dito sa mundong itech kasi wala akong marinig na ingay. All alone ang drama ko ngayon ah! Nyak!

Nagtuloy-tuloy akong naglakad at bumaba papunta ng kusina para hanapin ang mga tao dito. Pagdating ko sa kusina ay walang katao-tao at sobrang linis ng kusina. Hala! Walang tao dito! Nasaan ang mga nilalang dito?! Nagugutom na ako. Waahhh…


Grrrrrrrrrrrrr…


Napahawak ako sa naghihingalong tiyan ko sa gutom. Yung mga alaga ko sa tiyan ay nagra-rally na! Ngayon ko lang naalala na hindi pa pala ako nakakakain simula pa kagabi. Dumiretso ako sa ref.
“Hmmm…Ano ba ang malalafang ko dito?”
Naghahalungkat ako sa loob ng ref kung anong pwedeng malafang.

tik

tak

tik

tok

Yes! May nahanap na ako! Nilabas ko yung bacon at kumuha ako ng 2 eggs; nilapag ko sa may mahabang side na katabi ng stove tapos bumalik ulit ako sa ref para kumuha ng milk. Nang matapos ako ay inatupag ko naman ang paghahanap ng mga lalagyan. Kumuha ako ng bowl (for the eggs), 1 glass (for the milk), 1 plate, 2 forks and 1 cooking pan sa mga cabinets na nandoon. Shockers, sa sobrang dami ng cabinets na nandito ay nawindang ako sa kakahanap ng mga iyon kaya superb natagalan ako sa paghahanap.

Nang nakuha ko na lahat ay sinalinan ko muna yung baso ng gatas sabay inom hehehe… Inihanda ko na lahat ng lulutuin at nilagay na yung pan sa stove at nilagyan ng oil. Hinintay kong uminit yung oil bago ko simulan ang cooking session. Nang matapos ako sa aking cooking session ay nilagay ko sa plate ang lahat ng niluto at pinagdiskitahan naman yung wheat bread na nakita ko sa may center table ng kusina. Kumuha ako ng 2 tapos nilagay ko sa may toaster at hinintay na matusta. Nang matapos ang lahat ng commercial ay nilagay ko na lahat sa may center table at umupo sa isa sa mga matataas na stool na nandito.

Tahimik akong kumain habang nakatingin sa kawalan. Nakaka-miss din pala ang magluto dito. Naalala ko pa yung mga cooking sessions ko kasama ang mga katulong. Natuto akong magluto noong 1st year high school nang masuspend for 2 weeks dahil sa mga kalokohan ko. Si mama ayun, as usual ay naging preacher na naman sa sobrang dada at sermon sa akin na nauwi sa grounded kaya naka-tengga ako for the whole 2 weeks nun dito sa bahay. Sa sobrang boredom ko noon ay nanggulo ako sa kusina at nagpaturong magluto sa mga katulong.

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”
Dahil sa tunog ay napatingin ako sa pagkain na nasa harapan ko. Napapangalahati ko pa lang yung niluto ko. Ano ba yung tunog na narinig ko? Saan nanggagaling iyon?

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”
May tumunog ulit and this time ay pinakinggan ko na. Teka…parang alam ko yung tunog na iyon ah! Patuloy lang na tumutunog. Hinanap ng mga mata ko kung nasaan yung bagay na tumutunog. Nasaan na ba iyon? Tingin doon at tingin dito ang drama ko ngayon. Hanggang sa may naramdaman ako na nakakakiliti sa may shorts ko. Tangengoks ko naman! Dito sa shorts ko lang pala iyon. Kinuha ko yung cellphone sa may shorts at sinagot.

“Hello?”
“Hey, Mitch! Good morning!”
“Oh, hi, Rei! What’s up? Napatawag ka?”
“Wala lang. Nangangamusta lang, tol. Susunduin kita diyan.”
“Huh? Bakit? Saan tayo pupunta?”
“Basta! Malalaman mo din mamaya. I’m on my way na to your house, tol.”
“Teka, teka! Umoo na ba ako ah?! Tsaka, nasaan ka na ba?”
“Basta, tol! I’m already here at your gate. Look outside.”
Hala! Asa labas na daw si bruho! Naman, akala ko pa naman ay pahinga day ngayon.
Tumayo ako at lumakad papunta sa may bintana ng kusina. Makikita mo rin naman kasi dito yung gate.
Ambilis nung mokong ah! Andun nga sa labas ng gate at nakatingin sa bahay habang hawak pa rin yung cellphone.
“Ano? Kita mo na ako? Sabi ko naman kasi sayo na nandito na ako eh.”
“Oo na, wala na akong masabi!”
“Ano pa ba ang ginagawa mo diyan? Labasin mo naman ako, tol.”
“At bakit naman kita lalabasin?”
“Wooohhhooo! Aalis kaya tayo! Dali na, tol.”
“Tayo? Aalis? Baka ikaw lang! Hmpf!”
“Kung hindi mo ako lalabasin, gigibain ko gate niyo!”
“Kaya mo bang gibain iyan? Hahaha…”
“It’s not funny, tol.”
Pikon! Wahahaha…sige na nga, pagbibigyan ko na nga ‘to.
“O cia, cia. Wait me there. Mukhang nagday-off ang mga tao dito kaya walang magbubukas sayo.”
Binaba ko na yung cellphone at binulsa. Naglakad na ako palabas ng kusina patungong living room at yung huli ay yung front door. Nang nasa tapat na ako ng front door ay hinawakan ko na yung doorknob at binuksan.

“Hiiiiiiiiii, Miiittttcccchh!” nakangiting sigaw ni Andrei.

Hindi ko siya pinansin.

“Ano, titingnan mo lang ba ako?”

Umirap ako sa kanya. Kasi naman, panira siya sa plano ko ngayong araw eh.

“Sige ka, baka matunaw ako sa kakatitig mo sa akin. Siguro, may gusto ka na sa akin noh? Ayyiiiieee…” nakangiti ng nakakaloko si Andrei pagkasabi nun.

Namula naman ako bigla sa sinabi niya. Bigla tuloy nag-appear sa utak ko yung titigan session naming dalawa. Nakakahiya! Sana hindi niya mapansin na namumula ako. Naglakad na lang ako papunta sa direksyon ni Rei.

“Ano ba kasi ang plano mo ah?” sabi ko nang nakalapit na ako sa kanya.
“Basta! Secret, magbihis ka na. Tara, samahan na kita sa loob ng bahay niyo. Hihintayin kitang magbihis.” pagkasabi niya nun ay tama bang lagpasan ako? Naunang maglakad papasok yung mokong!
Naiinis na sinundan ko na lang siya pagpasok.

Will my day get any worse? Tsk…tsk…tsk…

Seeking Twilight: Chapter 28

Chapter 28: Phonce Calls!

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”

Waahhh…Wala sa oras na napabangon ako sa kama. Sino ba iyang istorbo sa tulog ko? Inaantok pa ako eh! Biruin mo naman kasi, nakatulog ako ng mga 6 na ng madaling araw. Ngayon, anong oras na ba? Kaloka naman! Hindi kasi ako makatulog dahil sa isang pesteng tao na ayaw ako tantanan kahit sa pag-iisa ko. Arrrggghhh…

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”

Patamad na kinuha ko yung cellphone sa may side table. Walang tingin-tingin sa screen ng cellphone na sinagot ko iyong tawag.

“Hello?” malat ang boses na sabi ko.
“Did I wake you up?”
“Nah, it’s okay. What’s up?” sinabi ko na lang kahit ang totoo ay gusto ko na siyang pagbagsakan ng telepono para mahabol ko pa yung tulog ko.
“Mitch…I’m sorry…”
Nang marinig ko iyon ay para akong natauhan at tuluyan ng nagising ang diwa.
“Ran?”
“I really am sorry, Mitch…”
“No harm done, mare.”
“Thanks! Ngayon ay nakahinga na ako ng maluwag.”
“Besides, I should be the one saying I’m sorry if I let you down yesterday and thank you for defending me back then.”
“Nah, it’s okay. What are friends for if I just let them do whatever they want, right?”
“Uh-huh.”
“Hey, maiba nga tayo.”
“What?”
“Are you sure walang media na maglalabas ng article about you?”
“I’m not sure. Anyway, just to be sure I’m going to call Tito Sam about it later.”
“Okies. Teka lang, saan ka na nagpunta kagabi? Hinanap kita at si Andrei after nung incident kaso parehas ko kayong hindi nakita. Saan ba kayo naglungga ah?”
Pagkarinig nung tanong na iyon ay bigla ko tuloy naalala ang isang mukha na hindi na maalis-alis sa utak ko at ayaw ako patulugin.
“Ahh…si Andrei, hindi ko din nakita pero I think umuwi na iyon after nun.”
“Okies, pero hindi mo pa ko sinasagot kung saan ka napadpad.”
“Hay naku, mare. You don’t wanna know!” inis kong sabi.
“Try me. Bakit ba? Ano ba ang nangyari?”
“Wala lang naman. May nakilala lang akong isang antipatikong tao!”
“Weeehh? ‘Di nga?”
“Oo nga! Nakakainis nga eh!”
“Aber, sino naman iyang sinasabi mo at mukhang nahi-high blood ka na diyan.”
“Iyon nga lang ang problema.”
“Bakit naman?”
“Hindi ko alam ang pangalan niya.”
“Nyak! Kahit nickname ay hindi mo alam?”
“Ang narinig ko lang ay Kent ang tawag sa pesteng iyon.”
“Eh, iyon naman pala. Kent ang pangalan nun.”
Hindi ako umimik. Hindi ko naman kasi sigurado kung Kent nga ang pangalan nun.
“Wafu ba?”
“Aba’y malay ko!”
“Whoah! Bakit parang defensive ka ata?”
“Ako? Defensive? Ang chaka mo ah! Wala akong pakialam dun sa antipatikong iyon!” kaila ko.
Hmmm…wala nga ba?
“Fine, sabi mo eh! Hindi mo na naman makikita iyon kaya kalimutan mo na iyang Kent mo.”
“Kent ko? Hindi ko Kent iyon ah! Over my dead body! Never ako magkakagusto sa isang antipatikong iyon!”
“Nyak! Tigilan mo nga ang paglilitanya mo diyan at baka bukas pa tayo matapos sa kakalitanya mo.”
Sana nga hindi ko na makita yung pesteng iyon! Ayoko na makausap ang isang antipatikong tulad niya noh?! Naalala ko tuloy ang mga huling sinabi nito kagabi.
“…’Til we meet again…” Ano ba ang gusto nun iparating sa akin, aber? Napailing-iling na lang ako na para bang sa ganoon lang ay maaalis sa utak ko iyon.
“Wooohhhooo…Earth calling Mitch…”
“Huh?”
“Hay naku! Wala sa sarili. Kanina pa ako dada ng dada dito pero mukhang hindi ka naman nakikinig.”
“Sensya na, tao lang po! Inaantok pa kaya ako.”
“O cia, cia. Byers na nga lang muna.”
“Okies, byers!”

Binaba ko na yung cellphone at binalik sa may side table. Hayyy…salamat naman at makakabalik na ako sa pagtulog. Humiga ulit ako ng maayos at pumikit. Malapit na akong makatulog nang…

“…So much for my happy ending…oh…oh…oh…”

Whoah! Bakit ba ayaw ako patulugin ng mga tao ngayon ah? Sino na naman kaya ang istorbo?

Seeking Twilight: Chapter 27

Chapter 27: Mama Mia!

“You can come out now!”

Shemay! Nadedo na ako! Nabuking na ako na nandito ako. Isip, isip, isip, Mitch! Lalabas ba ako o hindi? Kapag lumabas ako ay baka kung ano ang gagawin sa akin nito pero kung hindi naman ay baka mapikon lang sa akin ito at hanapin yung pinagtataguan ko. Waaahhh…TTTTTUUUUULLLLOOOONNNNGGGG!!!!

Kinakabahan na ako sa mangyayari sa akin. Tiningnan ko ulit si boy kung ano na ginagawa. Nakatalikod pa rin siya at hinihintay ako na lumabas.

“Whoever you are, I said you can come out now!” ulit na sabi ni boy pero this time ay naiinis na.

Hala! Eto na nga ang sinasabi ko, kapag hindi ako magpapakita ay mapipikon itong ugok na ‘to sa akin.

Lalabas ba ako?

“Don’t you understand what I said? C’mon, show yourself!”

Huminga muna ako ng malalim bago ako lumabas sa pinagtataguan ko at nagsimulang maglakad papunta sa kinatatayuan ni boy.

Nang nasa likod na niya ako ay huminga ulit ako ng malalim bago kinalabit sa balikat si boy para humarap sa akin. Hindi naman nagtagal ay humarap na siya sa akin. Para ngang slow motion eh! Nung nakaharap na sa akin si boy ay laking gulat ko…




Gosh! Ang fafable naman! Hindi ko akalain na ganito siya kagwapo. Kaya naman pala inaangkin siya nung babae kanina.

Mas matangkad siya sa akin ng konti kasi height ko ay 5”8, siya siguro ay nasa 6”0 pataas ang height. Yung buhok nito ay tama lang sa mukha niya na may mga strands ng hair niya ang tumatakip sa mga mata kaya nagiging mysterious tuloy ang itsura. Yung mga mata naman niya ay kahit natatakpan ng buhok ay nakita ko color brown na tama lang ang laki na hindi gaanong kalaki at kasingkit. Matangos ang ilong at may mapupulang labi. Maganda siguro kapag nakangiti siya pero ngayon, ang mga labi nito ay hindi nakangiti instead ay parang nagpipigil na bumuka at magsalita dahil sa inis.

Naka-amerikana ito pero yung inner blouse naman ay bukas yung 3 buttons sa itaas kaya makikita mo yung well-built ng katawan at yung pangbaba naman ay pants na bagsak.

“Are you done? What did you found out?” untag sa akin ni boy.

Nakakahiya naman! Hindi ko naman sinsadyang pagmasdan siya.

Namula tuloy ako ng sobra. Kakahiya ka talaga, Mitch!
Siguro lumipas ang 5 minutes ay hindi kami nagkikibuan. Ako, todo iwas talaga yung tingin kasi sobrang nakakahiya yung ginawa ko kanina pero si boy ay nakita kong pinag-aaralan niya yung itsura ko.




Ano ba naman kasi itong napasok ko? Hindi tuloy ako mapalagay, ang lakas-lakas ng tibok ng puso ko ngayon.

“Who are you?” iwas sagot ko kay boy.
“I thought you already know my name?”
“Nope, I don’t know. I’m sorry for what happened.”
“Really? You don’t know? Ahh, yeah. You eavesdropped.”
Hindi ako makasagot kasi totoo naman.
“Why are you here? The party is not here.”
Aba, aba! Ang antipatiko naman nito! Akala mo naman kung sino. Bakit? Siya ba ang may-ari nitong hotel? Nakakainis!
“Geez. I didn’t know there’s someone in here.”
“Now, you know.”
“Hey! You were the one who disturb me in here.”
“Why are you here? Are you waiting for somene?” pag-iiba ng topic ni boy.
Aba! Bakit naman gusto nito malaman iyon?
“It’s none of your business!”
“Yeah, right. It’s none of my business but I’m making it mine.”
Tinaasan ko siya ng kilay. Ang antipatiko kasi eh! Akala mo kung sino. Bakit kilala ba niya ako ah?!

Bumuka ang bibig ni boy para magsalita ulit pero biglang may sumulpot na namang asungot.

“Kent! There you are. What are you doing in here? I’ve been looking for you, bro!” sabi nung asungot. Hindi babae yung asungot kasi this time ay lalaki naman.
Tinitigan muna ako ni boy bago tumingin sa bagong dating.
“Hey, bro! Why are you looking for me?”
“We have to go, Kent. Something came up.”
“Okay.”
“I’ll wait for you in the parking lot. Hurry up, will you?”
Nagmamadaling umalis na yung asungot.
Si boy naman ay tumingin ulit sa akin.
Hinintay ko kung ano ang sasabihin nito. Nagulat ako ng sabihin ni boy…

“You’re lucky, Miss! Because I have to go. ‘Til we meet again.” sabi ni boy sabay alis na.




Tama ba yung narinig ko ah?! At tama rin ba yung nakita ko? Ngumiti siya sa akin. Kaloka naman!

Seeking Twilight: Chapter 26

Chapter 26: I’m doomed!

“Why are we here?”
“Nothing! I just want to take you here.”
“Take me here for what?”

Akala ko ba ako lang ang tao dito? Naririnig ko pa nga yung paguusap nung dalawa. Sino kaya ang umistorbo sa akin dito?! Pasimpleng nagtago ako sa maraming paso kung saan kitang-kita ko yung dalawang taong naguusap. Isang lalaki at babae ang naguusap. Yung lalaki ay hindi ko matiyak yung itsura kasi nakatalikod siya sa point of view ko pero yung babae ay namumukhaan ko na. Teka lang nga, saan ko ba nakita yung babaeng iyon? Isip…isip…isip…

Ayun! Naalala ko na kung saan! Yung babaeng kausap nung lalaking iyon ay isa sa mga nakaaway ni Ran kanina. Ano naman kaya ang ginagawa nito dito? Hindi ba yung party nandun sa isa sa mga halls dito? Bakit andito siya? Andami ko namang tanong. Pakinggan ko na nga lang silang dalawa. Nagiging tsismosa na naman ako hahaha…eh, paki ba nila? Sila ang umistorbo sa akin dito kaya bahala sila diyan!

“…What now?”
“I really meant it, Kent! I just want to be with you alone.”
“Okay. So, you got me here alone. What do you want from me?”
“You’re being rude, Kent!”
“I’m sorry, but I don’t have time for your games.”
“Why can’t you just listen to me for once, Kent! I’m not playing games with you.”
“Oh, yeah? Really? So, what do you call with this?”

Hmmm…I smell something in here. Sila ba? Kung sila, bakit naman ganyan sumagot yung lalaking iyon? Nacu-curious tuloy ako sa itsura nung lalaki.

“Nothing! I just want to talk to you.”
“You want to talk to me? That’s new! After all this years, you want to talk to me right now. Why is that?”
“Shut up! Will you just listen to me?”
“Hah! Now, you’re demanding that I should listen to you? Are you crazy?!”




Whoah! Biglang hinalikan ni girl si boy! Sa sobrang bilis ata ng pangyayari ay hindi ata ine-expect ni boy yung paghalik sa kanya kaya ayun hindi kaagad napatigil si girl sa paghalik!

“Why did you do that?!” inis na tanong ni boy kay girl na hawak oa yung mga balikat ni girl.
“You won’t listen to me so, I just did what I think that would shut you up. You know that I hate it when a person is not listening to me.”
“Bullshit! Okay, what do you want to talk about? You got the attention you want right now.”
“Well, that’s great!”
“Yeah, right.”
“I hate what you did a while ago!”
“Huh?”
“You can’t keep your eyes off to that girl! How could you? And you love the attention that the girls giving you. You’re mine, Kent!”
“Huh? Wait a minute! What are you talking about? I’m not yours, you broke up with me eons ago right? And now, you’re acting like a jealous girlfriend! You’re crazy!”


Blag


“Why did you slapped me?”
“You don’t have the right to hurt me like this!”
“So? We’re even! Now, you’re feeling the hurt that I felt.”
“We’re not yet finish, Kent. You’re going back to me.”
“You wish!”




Grabe naman ang mga nangyayari! Sana pala ay umalis na ako kanina ng patago nang hindi ko nasasaksihan ang mga nakikita ko ngayon. Tangengoks mo naman, Mitch! Baka madamay ka pa sa gulo nilang dalawa. Tumingin-tingin ako sa paligid para makahanap ng safest exit nang hindi ako napapansin nung dalawa. Nung nakakita ako ay napaurong ako para makabwelo papunta doon sa exit nang bigla…


Booogg




Natatarantang nagtago ulit ako. Nabangga ko kasi ng malakas yung mga paso doon. Hindi ko napansin na nandoon pala ako sa mga madaming paso at halaman. Whoah! Help me! Baka makita ako dito at lagot na! Kinakabahang tinitingnan ko ulit yung dalawa.




Napatigil sila sa paguusap at tumingin-tingin sa paligid.
“What’s that?”
“I dunno! Just leave me alone, will you?”
“Fine! Just remember that you’re mine, Kent.”
“Whatever! I’m not yours. Get lost!”

Nakita ko naniningkit yung mga mata ni girl na nakatingin kay boy bago tumalikod at umalis. Ako naman, hindi humihingang hinihintay na sa susunod na mangyayari. Si bo ay naiwan doon na nakatayo.

“You can come out now!”




I’m doomed!

Seeking Twilight: Chapter 25

Chapter 25: A glimpse of the past…

Wala sa sarili na naglalakad lang ako sa kahabaan ng corridor ng hotel. Grabe, I need to be alone. Ang daming nangyari sa akin ngayon. Parang hindi ko kaya ata ang sunud-sunod na nangyari sa akin doon. Sana naman hindi laging ganun para naman makapaghanda ako sa mga mangyayari sa akin.

Nagulat na lang ako ng pagtingin ko sa harapan. Napadpad na pala ako sa garden ng hotel. Yung style niya ay greenhouse, may mga salamin na nakapalibot sa buong lugar. Wow! Ang daming mga bulaklak na iba’t ibang klase. Ang ganda dito! Parang paraiso. Hindi ko akalain na may ganitong part yung floor na dinausan ng show. Sabagay, sa pinakadulo na kasi ito kaya malamang ay walang masyadong taong nakakapansin na may ganito dito.

Nagtuluy-tuloy ako sa pagpasok doon. Tumingin ako sa kagandahang nasa harapan ko. Napaka-peaceful at walang katao-tao dito.

After a few minutes ay bigla na lang ako napabalik sa reality. Naalala ko yung nangyari sa amin ni Rei. Lalo na yung incident kanina. Bakit ganun?

Parang parehong-pareho yung incident na iyon sa nangyari sa akin dati. Ngayon ko lang naranasan ulit iyon after what? 1 year? 2 years? Tama, 2 years. Grabe, 2 years na pala ang nakakalipas pero bakit ganoon? Parang umuulit ang ibang scenario noon ngayon?

Naguguluhan ako. Ang daming katanungan ang lumulutang sa isip ko ngayon pero hindi ko alam ang mga sagot doon. Bakit ba bigla ko na lang naalala si Vince? Dahil bas a incident kanina?

Tumingin ako sa harapan at parang wala sa sarili na bigla na lang nagflashback yung unang tagpo nila ni Vince

Flashback

“Hey, Mitch! Get lost. You don’t belong here!”
“Look at her. She’s like a lost puppy.”
“She’s ugly. Get her out of my sight. I don’t like her!”

Maraming mga bulungan na hindi ko na maintindihan ang bawat salita na sinasabi ng mga ito. Free time namin kaya nagkalat sa buong campus ang mga tao. Ako, pumunta sa may soccer field para makapag-unwind pero nagkamali pala ako ng punta. Andoon pala yung ibang mga trying hard na tao. Mga pampam! Hmpf! Bukod doon ay may training pala ang soccer team kaya madami ding tao ang tumatambay doon.


Boooogggg


Sa bilis ng pangyayari ay pumikit na lang ako at hinintay na lang na bumagsak sa damuhan. Hindi ko alam kung anong nangyari basta ang alam ko ay may tumulak sa akin sa likdo para tumumba ako.

Pero laking gulat ko nang hindi matigas na lupa ang binagsakan ko.
“Ano, ayos ba mga tol? Kasi naman, paharang-harang kasi sa daan!”
Narinig ko na sabi ng isang lalaki sa mga kabarkada nito kasi sumunod na narinig ko ay tawanan.

Pinilit ko na imulat yung mga mata ko para tingnan kung anong nangyari sa akin at bakit hindi ako bumagsak sa matigas na lupa. Pagmulat ko ay sobrang nanlaki ang mga mata ko, hindi ako makapagsalita.

“Are you okay, Miss?” nag-aalalang tanong sa akin nung taong sumaklolo sakin.
Grabe, bakit siya pa ang tumulong sa akin?
“Miss?”
“Okay lang ako. Ikaw nga dapat kong tanungin kung okay ka lang kasi ikaw yung nasa ilalim ko. Masakit ba? Thank you ah!”
“Don’t worry. It’s okay. Sanay naman ako sa mga ganito. Basta okay ka, wala na sa akin ito.” nakangiting sabi niya sa akin.
Nagtitigan kami ng matagal. Grabe, ang gwapo niya talaga sa malapitan. Tama lang yung pagka-pointed ng nose niya, may green eyes na bigla-biglang nagbabago ng kulay depende sa mood, tapos kissable lips pa kaya kapag ngumiti ay naku! Walang panama ang killer smile ng iba diyan!
“Hmmm…Miss…Hindi ka pa ata okay?”
Natapos yung pagmuni-muni ko nung narinig ko iyon.
“Huh? Why?”
“Eh, kasi hindi mo na ako sinagot nung tinanong kita kanina.”
“Sorry! Ano ba iyon?”
“Ah---“

“Hoy! Garcia! Wag mong sabihin na may gusto ka diyan sa pangit na iyan? Mamili ka naman, tol!”
Namula ako ng todo sa sobrang hiya. Bakit ganun pa iyong eksena ko?
Dali-daling umalis ako sa pwesto. Nakakahiya naman!
Yung lalaki naman ay napapangiti na lang na nakatingin sa akin habang umaayos na rin. Nang parehas na kaming nakatayo ay nagkangitian na lang kaming dalawa.
“Thank you nga pala sa pagligtas mo kanina sa akin. Sige, aalis na ako.” nahihiyang sabi ko at akmang aalis na sa field kasi nakakakuha na kami ng pansin sa ibang tao kaya pati yung mga nanlalait sa akin ay nanlilisik na ang mga matang nakatingin sa akin na kung nakakamatay lang ang tingin ay matagal na akong nakabulagta sa lupa.
Hinawakan niya ako sa braso.
“Hey, wait! What’s your name? I’m Vincent Garcia.”
“Yeah, I know you.”
“Really? You know me?”
“Yep, who couldn’t? Lahat ata ay kilala ka, Vince. You’re one of the heartthrobs in the whole campus.”
“I didn’t know that.”
“Huh? Hindi mo alam iyon? Lahat ata ay nagkakandarapa diyan para lang mapansin mo eh!”
“Sorry. Hindi ko alam. Wala naman kasi ako pakialam sa mga ganyan.”
“Ah, okay.”
“So, are you going to tell me your name or what? Iniiba mo kasi yung usapan.” napapakamot sa batok na sabi nito.
Nakakatuwa siyang tingnan, para siyang batang naiinip.
“My name is not important, so why bother to know? Thanks na lang, Vince.” sabi ko, mahirap na noh. Baka lalo lang ako pag-initan ng mga tao kapag nakipag-usap pa ako sa kanya ng matagal.
“It’s important to me. At least tell me your name dahil iniligtas naman kita.”
Ang kulit naman nito!
“I’m Mitch Villaxeric. Nice to meet you, Vince!”
“Glad to meet you, Mitch!”
Walang sabi-sabing tumalikod na ako at humakbang na paalis ng field dahil sobra na ang mga taong nakatingin sa akin. Ang sasama na ng tingin nila at nagbubulong-bulungan na. Hindi ko na pinansin yung pagtawag niya…

“Hey, Mitch! Wait up!”

End of Flashback


Nagulat ako nang maramdaman kong basa nap ala yung mukha ko. Bakit hindi ko naramdaman kanina na lumuluha na pala ako? Nararamdaman ko pa rin yung sakit ng nakaraan. Pakiramdam ko nga ay parang kahapon lang iyon.

Mitch, ano ka ba naman! 2 years na ang nakalipas, hanggang ngayon pa ba naman ay hindi ka pa nakakamove-on totally? Bagong buhay ka na ngayon. Halos lahat nga ng bagay na makakapagpa-alala sa iyo ng nakaraan ay wala na tapos ngayon ay bigla-bigla na lang bumabalik unti-unti ulit? Ayoko! Hindi maaari!

Natigil ako sa pagmumuni-muni ko nang makarinig ako ng mga tinig. Akala ko ba ako lang ang tao dito?

Seeking Twilight: Chapter 24

Chapter 24: I don’t know you…

“Ran, stop it! Please. There’s no point in arguing with them.”
Natahimik ako bigla nang marinig ko iyon tapos tahimik na napatingin na lang ako kay Andrei. Yung itsura naman ni Rei ay nakakatakot, madilim na parang nagbabadya ng gulo.




Gosh! Ano ba ang ginawa ko at parang galit na galit si Rei? Hinablot ako ni Reis a braso at walang sabi-sabing naglakad paalis dun sa mga pesteng mga babaeng kaaway ko. Sa sobrang gulat ko sa mga nangyayari ay nagpakaladkad na lang ako kay Rei. Tumingin ako sa paligid naming dalawa nang…




“Hey, Mitch! Where are you going?”

Nakita ko si Mitch na nagmamadaling lumabas ng hall. Ni hindi nga ako pinansin.
Gusto ko sundan si Mitch, saan kaya pupunta iyon?

Tumingin ulit ako sa taong mahigpit ang pagkakahawak sa braso ko.
Grabe, hindi pa rin nag-iiba yung expression sa mukha niya. Nagalit ko ata talaga ng sobra.

Nang hindi na ako makatiis ay nagsumikap ako na alisin yung kamay niyang nakahawak sa braso ko pero hindi ko maalis-alis sa sobrang higpit. Nararamdaman ko na yung sakit sa braso ko pero hindi naman ako maka-angal at baka lalo lang magalit.

“Teka lang! Bakit ba?!”

…

Tama bang hindi ako sagutin nito?

After ng ilang minutes ay huminto na rin sa paglalakad si Rei. Ako naman ay hinihintay na lang kung ano ang sasabihin nung ugok na ito. Tumingin ako sa kanya.
“Why did you do that?!” pasigaw na tanong sa akin ni Rei.
Whoah! Grabe, bakit siya ganito ngayon? Hindi ako makasagot sa sobrang shock ko. Paano ba naman kasi, super serious niya ngayon at galit! Ngayon ko lang siyang nakitang ganito.
“I said, why did you do that?”
This time ay huminahon naman ng konti si Rei.
“Do what?”
“Pulled that stunt in front of almost everyone in the show!”
Huh? Yun lang ba ang pinagpuputok ng butse nitong ugok na ‘to?!
“Syempre! What do you expect me to do ah, Rei? Just watch my friend there being bullied by some troupie?!”
“You can’t just do that!”
“Are you nuts? Kaibigan mo rin ang inaapi nila! Tapos sasabihin mo sa akin na sana iyon nga ang ginawa ko na lang. Hindi ako makakapayag na ganun-ganunin lang nila ang kaibigan ko. Kung yung ibang tao ang nasa kalagayan ko ay ganun din ang gagawin nila, Rei.”
“You’re being impulsive, Ran! Walang nadadaan sa pagiging impulsive.”
“Hah! What do you know about impulsiveness? Eh, mukhang Mr. Goodie ka! Hindi mo alam kung paano lumaban. You’re a coward, Rei!”
“Lalo mo lang pinahamak si Mitch sa mga ginawa mo Ran!”
Natahimik ako nung sabihin nito iyon.
“Mitch is a celebrity, Ran. Kahit model lang si Mitch ay walang makakaligtas sa media! Idagdag pa na kilala ang mga Villaxeric sa society.”
“Sinasabi mo lang iyan dahil you’re a coward, Rei!”
“You’re hopeless, Ran! I’m not a coward.” pailing-iling pang sabi ni Rei sa akin.
“You’re a coward, Rei! If you’re not, hindi mo sana pinababayaan ang isang kaibigan na masaktan.”
“You don’t know what you’re talking about! Mitch means a lot to me.”
“Oh, yeah?” nakataas-kilay kong sabi.
“Yeah. My life changed since I met her, Ran. Hindi ko na dinadaan sa init ng ulo at impulsiveness ang lahat ng bagay, hindi tulad mo.” mahinang sabi ni Rei sa akin. Sa sobrang hina ay hindi ko alam kung tama ba yung mga narinig ko.

Natahimik ako kasi nagugulat ako sa mga nangyayari. Bakit ba kami nag-aaway ni Rei? Nagulat na lang ako nang walang sabi-sabing tumalikod na si Rei sa akin at nagsimula nang lumakad paalis ng hall.

Sinundan ko na lang ng tingin ang likod ni Rei hanggang sa nawala na sa paningin ko ang pgiura nito.

“Ganoon ba kahalaga si Mitch sa iyo para maging ganyan ka? Mitch and Rei, ano bang meron sa inyo at parang hindi ko kayo kilala ng lubusan…”