So pissed of...

Feeling alone in the four corners of your room
You saw your friends' pictures of having fun without you
You're so devastated,
You can't even move a finger,
Why is it happening all over again?
You know that you gave everything
But why? It seems that its not enough
Why?...why?

I feel the wounds are opening up once again
I don't want to feel the pain once again
Why is it happening all over again?
Did I do something wrong this time?
Tell me...
Tell me, what did I do to deserve this?

I did everything...
All the efforts that were wasted...
I don't know what to do anymore
Do you think I don't deserve to be happy?
Why? Give me a reason to believe it

Why can't I be happy?
Happiness is all I ask for...
But I never really got the chance to it
I feel so deprived
Feeling so restless as the seconds passed by
I feel the clock saying tick' tock'

Is it sympathizing with me
Or is it mocking me that time passes by so fast
Or just wanting me to realize that I really should move on...
Move on with my life...
Without looking back

I just want to feel important for once
Even just a moment
Or just a day...
Is there someone willing to let me experience it?
I'm just hoping it against all odds...

Can someone help me...
Help me to fight this emotions that I'm feeling right now...
I feel so weak,
So restless that I don't even have the courage to cry...
Maybe crying helps others to relieve theirselves
But why can't I even cry?
Cry, even just a tear in my eyes...

I want to cry but there are no tears coming out from my eyes
Is my eyes are tired from crying once again?
Does it feel that I don't wanna cry again over some matters?
I think my body is immune to all kinds of pain...
My body is tired from everything...

I really hope someday, I will get over this feelings once again
I want to move forward without having excess baggage
Without feeling this kind of emotions...
I want to move forward...

I know it will take a while again
To bring back piece by piece of my shattered self...
I want to live at the moment...
Without worries...
Without regrets...

It's been a while...

It's been a while since the last time I updated my accounts. I've been busy in school stuffs that I didn't even had the time for myself :( . Anyway, my stories are not yet finish and I'm hoping that I'll finish it before the year ends again (SIGH). I noticed that I got a new follower and I'm so thankful that you are following this blog. Thanks so much and I really appreciate it! :D Nice meeting you sis! :)

Hmm... I'll just share what I wrote out of boredom again haha...and I know that it sounds so cheesy but hey, I'm just a human and nobody's perfect. I just jot down what were my thoughts at that time. haha...sorry for the wrong grammar, I think haha... here goes..

I wish you were here
Beside me,
Beside my every existence,
My every move,
My every step,
Please love me back
You're so close yet so far away...

I wish my existence will be worthy
When you've glance on my way
Just a little glance,
I swear,
I'll melt.

Even just for a while
Can you glance at me?
Talk to me,
Laugh with me,
Share your stories with me,
I swear,
I'll be the happiest girl in the whole world.

I hate it when you avoid me
I feel rotten
Like a trash that there's nobody wants
Why? Am I not worthy for your attention?
Why can't you just give me a chance?

It's only one chance that's all I ever wanted
But you chose not to see me
You've been looking to the other side
Wherein I'm a nobody
Just a shadow,
A part of the surroundings.

Thank you for letting me see you from afar...
From your existence...


That's it! This is one of the things that I wrote...More will be coming up hahaha...since I have one more week to go before a new semester will starts...:)

When Boredome Strikes!

It was a boring thursday afternoon, it's time for health economics but sadly, there were so many absent that day and seems like the half of the class were not present then. That situation didn't even let the professor bother some time, he just continued to his lecture. Hayy...so, I did what a "good student" should be out of boredom, I let myself take down notes even though I'm so sleepy that time. But my friend beside me just doing other stuffs like scribbling and doodle on a paper and I was encouraged to join her. So, for the whole 3-hour lecture, we did some poems that we got amazed how we managed to finished it because we just took turns per line haha...

This one is the one she made it during the first minutes of the lecture while I'm doing notes haha...

Could the sky be really blue?

Does my eyes deceive?

Is this breeze really cold

Or is it colder for me?

Could this emptiness be ever filled?

Though it seems overflowed...

Can't you feel this heart beat

Faster than its supposed

Every time I close my eyes

The vision of you comes in sight

I want to run away

Just scream and shout

But your shadow just crowds my mind

I want to run far away from you

But your voice simply haunts me

I want to erase you

But every time I do

You keep on popping...

...In every corner of this empty room

I think of you more often than I'm supposed

I don't know why I don't get tired

But maybe I'm just too numb.

Isn't great? I really like what she wrote. :)

The following were the ones that I joined her in doodling on a paper haha...

This cold steel press against my skin

I hear voices speaking in my ear

Let this cut flow blood

Let it flow fast

Until there's no more blood for me to bleed

Until this heart simply stops beating...

Do I have to suffer more...

In this mediocre life?

Its not my virtue to go on

Then, just let me die

Let me die...

This cold steel presses on my skin

I feel FREE.

Hmmm...I wonder who could it be? hahahaha...guess, it will be a mysterious man. Well, all I could say is that LIFE IS TOO PRECIOUS TO WASTE IT.

My heart seeking for something

I look straight ahead

There's a dark shadow

Blurring my vision

Uncertain where I'm supposed to be heading

No one lends a hand

I can't feel the warmth of someone...

Your smile...

It lightens up my day

Your touch...

Gives shivers to my spine

Your voice...

Lingers in my ear

You crowd my thoughts every night and day

I breathe you in, it gives me life

You give me a lot of reasons to live

Are you for real?

Or just a figment of my imagination

If you are, don't let me live in vain

I'm like a ghost to you

Seeing me but not really feeling me

Getting tired of this one sided romance

Slowly my boat is sinking...

Could I survive in your chaotic world?

Does love really exists?

Like a beautiful bud that blooms from time to time

Is it really true?

Sunrises and dances across your face

I stare at you, vividly seeing every bit of you

I pinch myself trying to wake up

Am I dreaming? Could this be true?

As I see you walking towards me

Time seems to stop

Now you're here beside me

My heart begins to stop

I catch my breathe

You're my air...

I gasp and gasp

I feel everything in me revived

I'm afraid if I wake up in the morning

This will be over and just a dream

A beautiful dream

It's all a dream

Can you let me sleep?

Even just for 5 minutes...

Just 5 more minutes...

Let me whisper to you these words...

Just listen to what I'll say

There's something you should know

I don't know if its the right time

Can you give me this chance?

Seeking Twilight: Chapter 39

Chapter 39: Janitress?!

Nasa veranda si Mitch ng condominium unit ng kanyang manager. Dito muna siya pinatuloy ni Tito Sam pagkatapos nitong malaman na pinalayas siya ng kanyang sariling ina sa sariling pamamahay nito. Can you believe that? Tinakwil na ako nang ganun lang ng aking ina, kung matatawag ngang ina yung isang iyon. Ni hindi ko nga nafeel na nanay ko iyon eh. Hay naku, buti na lang may spare na condo unit si Tito Sam, kundi patay na. Hindi ko alam kung saan na ako pupulutin kung wala nga.

Ayoko namang humingi ng tulong kanila Andrei at sa barkada. Ayokong malaman nilang ganito kapangit ang buhay ko sa poder ng matandang iyon. Bakit ko ba inaalala iyon? Erase…erase…kailangan maging masaya na ako simula ngayon dahil wala nang sisita sa akin sa bawat galaw ko. I’m free! Yey! Ito ang unang araw ko dito. Lumingon ako sa likod para tingnan ang itsura ng unit.



Binalik ko ang tingin sa harapan kung saan tanaw mo ang araw at ang mga nagtatayugang gusali. Kung kailan namang nagkaayos na kami ni Kuya Allen ay ngayon pa nangyari itech! Nakadama siya ng lungkot ng maalala ang kanyang kapatid. Masarap pala sa pakiramdam na may nagmamahal pa rin sa akin ngayon kahit papaano. Ang saya-saya ko nang nagkaayos na kami lalo na nung Sunday, birthday ni Kuya Allen. Pagkatapos nang kainan noon ay nagkwentuhan kami ng mga happenings sa aming dalawa hanggang sa nagyaya si Kuya na mag-jamming kami.

Tahimik na tumingin na lang ako sa sa kagandahan ng araw at ng mga nagpapaligsahan sa taas at laki ng mga gusali.

“What the hell?!”

Napatingala siya sa itaas nang biglang may tumapong likido sa kanya. Wala namang kakaibang amoy iyon kaya sa tingin niya ay tubig lang iyon. Pero, kahit na tubig lang iyon ay nagngitngit pa rin siya sa galit. Naging basang-sisiw siya sa kanyang itsura.

“Hello? Somebody’s down here!” sigaw niya sa tao sa itaas. Hindi niya gaanong makita ito dahil natatakpan ito ng liwanag ng sikat ng araw at nasisilaw siya kapag tumitingala. Idagdag pang may nakaharang na konkreto sa kinaroroonan nito.

At tila nananadya pa ito dahil muling may tumapong tubig sa kanya—at sa pagkakataong iyon ay kasama pa ang balde!

“Whoah!”

Kung nahuli siya ng kilos, paniguradong tinamaan siya ng balde.

Umakyat ang dugo sa ulo niya. Hindi niya napigilan ang mainis. Paano ba naman? Umagang-umaga, nasira na mood ko! Grrrr…Dinampot niya ang balde at lumabas ng unit.

Susugurin niya kung sino man ang pesteng tenant ng unit na nasa itaas.

“Hindi ba niya alam na hindi lang siya ang tenant sa building na ito?” nagtitimpi ng galit na pahayag niya sa kanyang isip.

“Breathe in, breathe out…Huminahon ka, Mitch!” pagpapakalma niya sa sarili.

Wala naman siyang balak makipag-away. Gusto lang naman niya sabihin sa taong iyon na dapat ay maging maingat ito dahil hindi lang siya ang tao sa mundo! Hmpft!

Sa wakas ay narating niya ang unit. Pikit-matang humarap siya sa pinto ng unit na pakay niya at humugot ng isang malalim na hininga. Ngunit hindi pa niya nakukuhang kumatok nang marinig niyang biglang bumukas ang pinto.

Nagmulat siya ng mga mata. Isang malapad na dibdib ang kanyang nakita. Kinailangan pa niyang tumingala nang bahagya—dahil mataas ng ilang pulgada sa kanya ang kanyang kaharap kahit matangkad na ako sa 5”8 na height ko ay nanliit ako ng konti sa kaharap ko dahil nasa 6” pataas ang height nito—para makita ang mukha ng lalaking nag-iinat pa sa kanyang harap at bahagya pang naghihikab.

Hindi niya maiwasang saglit na titigan ang maamong mukha nito. Sa tantiya niya ay halos kasing-edad lang niya ang kaharap. Moreno nang konti kasi mas maputi siya para sa isang Pilipinong puro, matangos ang ilong, mapula ang mga labi at almond-shaped na mga mata na dark brown na kung hindi mo talaga tititigan ng maigi ay mapapagkamalang black ang color ng mga iyon.

“Janitorial service? I’m sorry, Miss, pero hindi ko na kailangan ang janitorial service. May katulong na ako. Naitawag ko na iyan sa admin noong isang araw.” sabi nito na may hint ng iritasyon ang boses.

Pagkatapos ay yumuko ito at dinampot ang nakarolyong diyaryo sa sahig na siyang marahil pakay nito sa pagbukas ng pinto.

Nagpanting ang kanyang mga tainga sa sinabi nito. At napagkamalan pa siyang janitress nito! Noon lang niya napansin ang isang pushcart na naglalaman ng mga gamit na iyon. Grrr…gwapo nga pero napaka-antipatiko! May kamukha nga siya eh, kaso hindi ko matandaan kung sino…hmm…sino nga ba iyon?

“Pwede ba, hindi ako janitress!” sigaw niya rito nang tumuwid ito ng tayo.
Napakunot-noo ito.
“Hindi ba?” tanong nito na tila kataka-taka ang sinabi niya.
“Kung gano’n, sino ka?”

Lalong nagusot ang kanyang mukha sa sarkastikong paraan ng pagtatanong nito. May kilala talaga ako na taong kasing-antipatiko ng isang ‘to. Teka nga, hindi kaya siya si…aha! Si Kent! Tama, si Kent itong kaharap ko. Anong nangyari at hindi niya ako nakilala ah? Waaahhh…

“A cotenant na naghahanap ng may-ari ng baldeng ito.” nagpipigil ng galit na sabi niya. Bahagya pa niyang iniangat ang hawak na balde.
Napaka-antipatiko talaga ng ugok na ’to! Talaga bang hindi niya ako nakilala?

“Sir…”
Napalingon ang lalaki sa likuran nito para tingnan ang nagsalita.
“Sir…” sabi nung babae. Base sa suot na uniporme nito, halatang katulong ito.
“Bakit?” tanong ng lalaki.
“Eh, Sir…” yumuko ang katulong at nang mag-angat uli ng tingin ay sinulyapan siya at ang baldeng hawak niya.
“Kasi po iyong balde…”
“Ano iyong balde?” halatang naiinip nang wika ng lalaki.
“Nalaglag lang naman sa terrace ko at tumapon ang tubig sa akin.” siya na ang sumagot sa tanong nito.
“Totoo ba ang sinabi niya?” tanong ng lalaking hindi man lang siya tinapunan ng tingin, instead ay nakatuon ang pansin sa katulong.

Gusto niyang mairita sa lalaking ito. Ni hindi na nga niya ako nakilala ay ganito pa ang inaakto nito. Sapakin kaya kita diyan! Hay naku! Mukha ba siyang nagsisinungaling? Halata naman sa hitsura niya na basa ang damit at buhok niya. Bukod pa sa baldeng hawak niya.

“Pakain kita sa pating eh!” inis na sabi niya sa utak niya.

Sa halip na mag-atubili itong humingi ng paumanhin sa pagkakaabalang inabot niya, parang kailangan pa yatang mauwi sa interogasyon ang lahat. Wala pa naman siyang panahon na makipagdiskusyon sa maliit na bagay na katulad niyon, lalo pa at ganitong klaseng lalaki ang makakausap niya. Spare me, please!

“Opo, Sir!” sagot ng katulong.
“Hindi ko naman po sinasadyang maihulog ang balde.”
Tumango ang lalaki at pagkatapos ay tumingin ito sa kanya.
“Pasensiya na, Miss. Hindi naman daw sinasadya ng katulong ko.”
“May magagawa pa ba ako eh, nabasa na ako.” sabi ko.
“Basta sa uulitin mag-ingat kayo. Dahil hindi lang kayo ang tao sa building na ito! Ito na ang balde mo.”
Padaskol na iniabot niya rito ang balde at mabilis na tinalikuran na ito.

Pagbalik ni Mitch sa unit niya ay nakadama siya ng panghihinayang. Akala ko pa naman ay mabait yung ugok na iyon nang nakita at nakilala ko nung pinakilala siya ni Andrei sa amin ng barkada kahapon at sinabi na hindi naman talaga siya makulit nung nagkita kami sa simbahan kaya binigyan ko siya ng second chance kahapon na patunayan ang mga sinabi nito. Iyon pala, hindi pa rin pala nagbabago ito. Sayang at gwapo pa naman sana ang lalaking iyon! Antipatiko nga talaga at napagkamalan pa siyang janitress nito. Waaahhh…

Naupo siya sa couch at muli ay bumalik sa isip niya ang dahilan kung bakit siya nandito sa condo unit ni Tito Sam. Sariwa pa rin sa kanyang isipan ang huling pag-uusap nila bago ako pinalayas.

Nagbalik ang isip niya sa kasalukuyan nang maramdaman niya ang pagpatak ng kanyang mga luha.
“Ano ba ang nangyayari? Bakit lagi na lang ako tinataboy ng mga taong nakapalibot sa akin? Life is so cruel…” tanging naiusal niya habang pinapahid ang mga luhang naglandas sa kanyang mga pisngi.
Tumayo siya at naupo sa harap ng salamin. Nagulat pa siya sa nakita. Halos hindi ko na rin namukhaan ang sarili sa nakikita kong repleksyon sa salamin. Magulong-magulo ang buhok na nabasa, hindi din maayos ang kanyang suot na shirt, at namamaga ang mga mata. Para tuloy akong isang bangkay na nakawala sa hukay. Kaya pala hindi niya ako nakilala eh. Nakakahiya naman!

Mabilis na kinuha ko ang tuwalya sa tabi ng kama at dumiretso sa banyo para maligo. I need to get ready for my first day of being a free man.

Seeking Twilight: Chapter 38

Chapter 38: A Taste of Bittersweet!

“Bakit nandito ang mga gamit ko sa sala?” nakakunot-noong tanong ni Mitch sa katulong.

Kakauwi lang ni Mitch galing sa meeting kasama si Tito Sam at ang international designer na si Nicolas Ghesquire. Pinagusapan naming tatlo ang tungkol sa bago kong project na gagawin dito sa Pilipinas at pati na rin sa ibang bansa na sakop ng promotion ng TrendZine.

Wala ni isa man sa kanilang lahat ang sumagot sa tanong ko.

“Ano, magtitinginan na lang ba tayo buong magdamag? O sasagutin niyo tanong ko?” nakataas-kilay kong tanong sa mga katulong.

Nagtataka ako kung bakit nakamaleta lahat ng gamit ko.

“Eh, kasi Ma’am---“
“Ako ang nagpaligpit ng mga gamit mo, Mitch. Why? Is there something wrong with it?”
Napatingin ako sa pinagmulan ng boses at nakita ko ang isang taong hindi ko ine-expect na naroon. Hayun nga at nakatayo sa bungad ng hagdan.
“Mama, I didn’t expect that you’d be here pretty soon. I thought you’re in Germany?”
“I cut my trip right away after I heard something.”
“Why? Is it that important? What is it?”
“Well, you know what I’m talking about, iha. Don’t play dense with me.”
“I’m not playing dense, Ma. I really don’t know what you’re talking about and please don’t talk in riddles. You know perfectly that I hate it, get straight to the point, Ma.”
“Iha, you know what I’m talking about. Why did you do it again? I want a reasonable explanation right now.”
Nakipagtitigan ako kay Mama. I’m really getting tired of all the dramas every time she’s around.

“You disgrace me! AGAIN!”
“…”
“Ano na naman ba ang ginawa ko para ipahiya ang pamilya natin sa lahat ng tao?”
“I didn’t do anything this time, Ma. Anyway, who told you that I did a drastic move again?”
“Oh, you know perfectly that news flies fast in our society, iha. I don’t give a damn on who told me that. I want to know your reasons!”
Napataas-kilay ako sa sinabi ni Mama. Kailan pa siya nakinig ng side ko? Well, simula pa naman dati ay hindi na siya nakikinig sa mga pinagsasabi ko. Ang alam lang niya ay kung ano ang tama para sa kanya ay iyon lang ang paniniwalaan niya.
“My, my, my. Since when did you give a damn about my side, Ma? That’s new. Oh, well. You really do surprise me right now.”
“That’s it! I’m through with you, iha. Hindi ka na talaga magbabago kahit kailan. Simula pagkabata ay pinasasakit mo na ulo ko at pinapahiya mo sa lahat ng tao ang pamilya natin.”
“Iyan lang ang alam mong gawin, Ma. Hindi ka na ba nagsasawa sa mga pinagsasabi mo sa akin ngayon? I’ll be frank with you, I’m sick and tired of your dramas, Ma.”

Pak

“How dare you talk to me like that?! Hindi kita pinalaki para lang bastusin mo. Anak lang kita!”
“Yeah, yeah. I know, Ma.”
“Anyway, ano ba talaga ang ipinunta mo dito?”
“I’m throwing you out in the streets, iha. I’m through with you. Sawa na akong marinig sa mga amiga ko ang mga escapades mo. Lagi mo na lang pinapahiya ang pamilya natin. Sabagay, sa lahat naman ng ginagawa mo ay ni hindi mo man naisip kung ano ang mangyayari sa pamilya natin.”
“You can’t do that! Hindi ko naman kasalanan yung nangyari ngayon, Ma!”
“Yes, I can. I can do whatever I want and the one I want right now is to throw you out of this house right now!”
“Papa will not let you do this, Ma! You know perfectly that Papa will not approve this. W---“
“Your Papa already gave me a go signal.”
“What the hell is that?! It can’t be true!”
“Well, believe it or not. I don’t care anymore. I and Amarillo are sick and tired of all your escapades! You don’t care about you, being a Villaxeric. All you care about is yourself.”
“No, I’m not, Ma! I care about this family for Pete’s sake!”
“Hindi ko nakikita iyon, iha. When will you grow up, Mitch? Ni hindi mo nga magawa ang mga bagay na magiging proud kami sa iyo.”
“You don’t even have time for me, Ma. So, ni hindi niyo alam ang mga pinagsasabi niyo ngayon. Don’t put words on my mouth because this is bullshit! YOU DON’T KNOW ME!”
“Then, get out of my house this instance! Makakabalik ka lang dito kapag may pumasok na diyan sa isip mo na makakabuti sa ating pamilya.”
“Yeah, I’m going and never coming back. Tutal ay wala namang nagmamahal sa akin dito and I didn’t feel for once sa buong buhay ko na isa akong Villaxeric. Mas mabuti pa nga na umalis ako dito at nang mahanap ko ang sarili. Away from you and your precious amigas and dignity!”

Mabibilis na malalaking hakbang ang ginawa ko papunta sa mga gamit ko. Tumingin ako sa paligid para magpatulong sa paglalagay ng mga gamit sa loob ng kotse. Madali naman ako nakakita ng katulong at tinawag ko kaagad ito. Nagpatulong ako, samantalang si Mama naman ay nawala na. Siguro ay nagpunta iyon sa kwarto nito. Anyway, wala naman siyang pakialam sa akin eh.

Nang matapos sa paglalagay ng mga gamit sa loob ng kotse ay malungkot na tumingin ako sa buong bahay na nasa harapan ko ngayon. Bakit ba ako nalulungkot ng sobra sa mga nangyari? Hindi ba dapat masaya na ako dahil nakawala na ako sa mga anino ng mga kapatid ko at sa pressures ng pagiging Villaxeric. Ngayon ay magiging isang ordinaryong tao na lang ako at magagawa ko na lahat ng gusto kong gawin sa buhay. Cheer up, Mitch. Magdiwang ka ngayon.

Pagkatapos ng isa pang tingin sa bahay ay mabilis na akong pumasok sa kotse at pinasibad paalis ng bahay. Leaving everything behind my back for a new one. Her bittersweet life.

Seeking Twilight: Chapter 37

Chapter 37: TrendZine!

“Over here, Mitch!” sabi ni Tito Sam sabay kaway.

Andito ako ngayon sa loob ng Gloria Jeans. Mayroon kaming usapan ni Tito Sam ngayon. Sabi niya sa akin ay ngayon niya ipapakilala sa akin ang magiging temporary manager ko habang nasa bakasyon ito.

“Hey, Tito! what’s up?” sabi ko nang makaupo sa tapat nito.
“Eto, ayos lang naman ako, iha. By the way, nakausap ko si Nicolas Ghesquire. He’s coming right now. He wants to talk to you in person. Aalis na kasi siya pabalik ng Milan. May nangyari daw kasi sa shop niya doon pero babalik din naman siya dito.”
“Ahh…Bakit Tito? Anong meron at gusto niya ako makausap ng personal?”
Ngumiti ng nakakaloko si Tito Sam.
“What?” curious na tanong ko kay Tito Sam.
“…”
“Hay naku, Tito. Don’t give me that mischievous smile of yours.” naiiling na sabi ko.
“Hija, easy ka lang. Just wait and know for yourself kapag dumating na si Nicolas.”
“Whatever. Anyway Tito, may kumalat na bang balita about sa nangyari noong fashion show? I dunno what will I do kapag mayroong kumalat.”
“Well, be thankful for now na walang kumakalat na balita, Mitch or else, I know na lagot ka na naman kay Ate.”
“Hayyy…yeah, that’s what I’m doing right now. I’m thankful na wala pang kumakalat na balita.”
“Don’t worry, gagawin ko naman ang lahat para maprotektahan ka, Mitch. I am still your manager after all.”

“You don’t know what Mom will do to me, Tito. Baka palayasin na niya ako sa pamamahay namin kapag nakaabot sa kanya ang balita.”
“Don’t worry kay Ate. Ako ang bahala sa iyo. Kung palalayasin ka niya eh, di sa akin ka tumuloy tutal maluwag sa bahay at I am due to go to Europe for a vacation anyway.”
“Wow! Tuloy ka na pala sa Europe at hindi na sa Amerika. What changed your mind, Tito?”
“Wala lang, I want to meet up with my friends in Europe. May gagawin kasi kaming magkakabarkada. We’re thinking of putting up a business but of course, it’s not final yet.”
“What?! You’re still going to Europe for a business?! Oh, c’mon! Geez, how many times do I have to tell you that you have to relax and don’t do work in your vacation?”
“I can’t do it, iha. Sanay na ang katawan ko sa lahat ng ginagawa ko at hahanap-hanapin lang nito iyon kapag wala akong gagawin sa bakasyon.”
“Hayyy…may magagawa pa ba ako, Tito? Basta kapag pagod ka na ay magpahinga ka muna bago ka ulit sumabak sa work.”
“Yes, mommy! Hehehe…” maluwang na nakangiti ng nakakaloko si Tito Sam sa akin.

Kasi naman ay napakapasaway ni Tito Sam. Nag-aalala tuloy ako sa health niya. Alam naman kasi niya na importante siya sa akin. Siya ang isa sa mga itinuturing kong pamilya sa buhay ko.
“Oh, ayan na pala si Nicolas.”
Kinawayan ni Tito Sam ang bagong dating na nasa bungad ng pinto ng shop. Tumayo ako para magbigay galang sa bagong dating.
“Hello, Sam and Mitch! How are you?” nakangiting tanong ni Nicolas sa kanilang dalawa ni Tito Sam.
“Nicolas! We’re okay. How’s your trip? Did you get stuck in traffic along the way?”
“It’s okay though I’m getting the hang of it. You know me, Sam. I hate traffic and things that will slow down my work.”
Habang nag-uusap ang dalawa ay tumawag ako ng waiter para mag-order ng inumin at appetizer naming tatlo.
“What can I do for you, Ma’am?” tanong nung waiter.
“I’ll have double dutch drink and a chocolate muffin.” sabi ko sabay tingin sa dalawang lalaking kasama ko.
“Gentlemen, what do you want to order?”
“Iha, I’ll just have brewed coffee.”
“Me, too.”
“Okay. Well, you heard them. 2 brewed coffees for them.” sabi ko sa waiter.
“Yes, Ma’am.”
Inulit lang nung waiter ang lahat ng inorder namin at umalis na.
“How are you, Mitch? I hope you’re okay now after the incident.” tanong ni Nicolas sa akin.
“I’m okay, Sir. Though I apologize for what happened. I ruined your show.”
“Nonsense, Mitch! Forget it, it’s not your fault. I’m glad you’re okay.”
“I told you, Nicolas. She’s okay.”
“Yeah, Sam. Mitch, don’t be shy around me okay? I am a friend of your Tito Sam since I can’t remember.”
“Ahh…I didn’t know that.”
“Iha, sorry I forgot to tell you that. He’s your Tito Nick. He’s a family friend and you already met him when we had a reunion way back.”
“Oh…Sorry, I didn’t know.”
Ngumiti ako sa kanilang dalawa. Hindi ko naman na kasi maalala eh.
“Don’t worry. Anyway, let’s do business now.”
“Sam, I want Mitch to be my main model for TrendZine.”
“What is it about?”
“She’ll be promoting my clothes in different advertisements and of course, she’ll have to go to places for the promotion period of my clothes.”
“What’s your theme this time, Nicolas?”
“I’m thinking of God and Goddesses in a magical land. Since, Mitch already portrayed as a Goddess from my fashion show. She suits the role perfectly. I’ll just have to find her a partner for this promotion.”
“Wow, that’s great!”
“Yeah, Mitch will be the Goddess of the forbidden kingdom wherein no one can go and talk to her because she’s cursed so, she’s alone and has no friends to talk to until a knight in shining armor came into the picture and didn’t listen to others about the curse. He did so many things for the sake of the Goddess.”
“What will happen to the knight?” tanong ko.

Maganda yung concept kahit na parang magiging damsel in distress ang labas ko kapag tinanggap ko yung offer.
“Well, let’s leave it hanging first for the people who will speculate. If this promotion will click, we will have the 2nd round which will be showing the ending of the story.”
“Hmm…I like that, Nicolas.” tumatango-tangong sabi ni Tito Sam.
“So, do you want to take this job, Mitch?”
“The story looks good but no offense, Sir. But I don’t like to be a typical damsel in distress in this picture. It’s so cliché if you want to pursue this damsel in distress type of thing.”
“Well, you have a point there. Okay, I’ll think about it. For the meantime, I want to know if you’re doing it. Right, Sam?”
“Yeah, Nicolas.”
Ano ba ang gagawin ko? Kukunin ko ba yung offer o hindi?
“Okay, I’ll do it if you change the damsel in distress thing.”
“Alright! So, I’ll just have to give you tomorrow the details and the contract for you to sign.”
“Okay. Thank you, Sir.”
“So, Sam, I’ll forward it to your office tomorrow morning, okay?”
“Yeah, I’ll see what I can do.”
“Nice to do business with you again, Sam.”
“Same here.”
“To the success of TrendZine and to our partnership!” sabi ni Nicolas habang nakikipagkamayan na sa aming dalawa ni Tito Sam to end our meeting.
“Yeah, to our success.”

Krrrriiinnnggg…

“Oh, sorry. My bad. Someone’s calling me up.”
Lumayo si Nicolas para saguting yung call.
“Iha, congratulations! I know you’ll accept it.”
“Thanks, Tito. I just hope that it will work out good.”
“Yeah.”
Nakita kong palapit na ulit si Nicolas sa table namin.
“Guys, I’m sorry but I have to go now. Something came up. Bye.”
“Okay.”
“Nicolas, just give me a call about the contract.”
“Yeah, gotta go.”

“What now, Tito? Where’s your temporary manager? Akala ko po ba ay pupunta siya dito?”
“Yeah, he’s coming. Let’s just wait a little more.”
“By the way, how’s your school?”
“It’s still the same, Tito. Nothing changed.”
“Well, that’s good. Wala nang nanggugulo sa’yo?”
“I don’t give a damn anymore. Basta, I’ll just do what I have to do and not minding their business.”
“Basta, if you want to talk, I’m just here for you, iha.”
“Thanks, Tito. But I’ll survive.”
Ngumiti na lang ako.

After ng ilang minuto ay nagring yung phone ni Tito Sam.
“Excuse me, iha. Sasagutin ko lang ah.”
Paalam ni Tito habang hawak ang cellphone at nasa aktong sasagutin na yung tawag.
“Yeah, go ahead.”
“Hello? Alex, iho! Nasaan ka na?!”
Narinig kong sabi ni Tito Sam.
Aba, sino naman kaya iyon? Alex daw eh. Ibig sabihin ay lalaki ang magiging temporary manager ko? Interesting. Ano kaya ang itsura nun?

“Iha, I’m sorry. Hindi na siya makakarating dito.”
Nagulat ako sa pagsulpot ni Tito Sam sa harapan ko. Andami ko naman kasing iniisip eh. Hahaha…
“Bakit daw hindi na siya makakapunta, Tito?”
“May inaasikaso pa kasi siya na requirements niya daw. Anyway, may bukas pa naman.”
“Bukas ko siya makilala? Sino ba siya at parang pa-importante, Tito?” nakataas-kilay kong tanong.
“His name is Alex. Mabait na bata iyon.”
“Hmmm…interesting. Taga-saan naman siya?”
“You’ll know it soon, iha.”

Seeking Twilight: Chapter 36

Chapter 36: Oh, Brother!

“Mind if I join you?” tahimik kong untag kay Kuya Allen.

Dumiretso ako sa may pool area kung saan alam kong doon pumunta si Kuya Allen. Pagdating ko sa bungad ng pool area ay nakita kong nakaupo sa may gilid ng pool si Kuya Allen habang ang mga paa nito ay nakalublob sa tubig. Malalim ang iniisip na nakatingala sa kalangitan si Kuya Allen nang lapitan ko siya.

Tumingin lang sa akin si Kuya Allen sabay tingala ulit sa kalangitan. Tahimik na umupo ako sa tabi niya.

Ilang sandali ang nakalipas ng biglang nagsalita si Kuya Allen.

“What do you want, Mitch? Please lang, kung wala kang magandang masasabi ay umalis ka na lang. I want to be alone.” mahinang sabi ni Kuya Allen nang hindi pa rin tumitingin sa akin.

Ano ba naman itech! Nagi-guilty tuloy ako sa ginawa ko sa kanya kanina. Hindi ko naman talaga kasi alam na birthday niya at gusto niya ako makasama instead yung mga girlaloo niya.

Tumikhim muna ako bago nagsalita.
“I’m sorry.”
Napatingin sa akin si Kuya Allen nang marinig niya iyon. Sana patawarin mo na ako kundi ay lalo lang ako magi-guilty.
“I’m sorry. I didn’t mean to hurt you.”
“Why should I forgive you? You hurt me so bad, Mitch.”
“I know, Kuya. But let me say that I really am sorry for what happened. You also don’t have to forgive me if you don’t want it.”
“…”
“Also, it seems awkward to say this and I think I’m too late for saying this but anyway, HAPPY BIRTHDAY, Kuya Allen!”
Gulat na tiningnan niya ako ng matagal.
“Natandaan mo na ?”
Tumango ako bilang sagot.
Ngumiti ng malaki si Kuya Allen at sabay nito ay parang kumikislap ang mga mata nito sa saya.
“Thanks! I really thought that you don’t remember my birthday.” Masayang sabi nito sa kanya.
Laking gulat ko nang sumunod na nangyari ay bigla na lang niya ako niyakap ng mahigpit habang bumubulong.
“Thank you, sis. You don’t know how happy I am right now. I’m sorry if I’m not here with you when you need someone to talk to and share your pain and happiness. I’ve been a bad brother. I’ll make it up for the lost times.”

Kuya Allen, ikaw ba talaga iyan? Totoo ba na sinasabi mo ang mga naririnig ko ngayon? It’s like for the first time in my life na I feel that I have a brother and also, I am part of a family.
Hindi ko namamalayang lumuluha na pala ako kung hindi pa dumapo ang isang daliri ni Kuya Allen para alisin ang mga luha ko.
Nakangiti sa akin si Kuya Allen habang inaalis niya ang mga luha ko sa mukha.
“Don’t cry, baby. From now on, I’ll be right here with you anytime you need me.”
“Kuya, bakit ngayon mo lang naisipan iyan ah?! Kainis ka, pinapaiyak mo naman ako.”
“I’m sorry. Huli ko na na-realize na ang laki na pala ng gap nating dalawa kaya hindi ko na alam kung ano ang dapat gawin.” napapakamot sa batok si Kuya Allen habang sinasabi nito iyon.
“That’s why, gusto mo akong kasama ngayon para sa celebration ng birthday mo.”
“Yep! Kaso umalis ka naman buong araw kaya sayang din ang lahat ng effort ko.”
“Anong sayang? Hindi pa naman tapos ang birthday mo noh.”
Inahon ko yung mga paa ko at tumayo.
“Sis, what are you doing? Umupo ka na lang ulit at magkwentuhan na lang tayong dalawa.”
Tumingin muna ako sa kanya bago naghanap ng katulong.
“Diyan ka lang. May gagawin lang ako.” paalam ko sa kanya.
Pumunta ako sa kusina.

“Ma’am, bakit po? Ano po ang kailangan niyo?” tanong nung isa sa mga nandoon nang mapansin ako.
“Pakidalhan naman kami ng pagkain sa may pool area. Gusto ko lahat ng pagkaing pina-deliver ni Kuya Allen ang dalhin niyo doon.”
“Sige po, Ma’am.” sabi nito at sinimulan nang kunin at initin ang mga pagkain.
“Tina, meron ba kayong cake sa ref?” tanong ko doon sa isa pang katulong.
“Oo, Mitch. Meron dito, gawa naming dalawa ni Manang Elena.” nakangiting sabi nito sa kanya.
“Talaga? Wow! Sige, pakikuha nga at nang malagyan natin ng maliliit na kandila.”
Pagkatapos ng lahat ay tinawag ko lahat ng tao dito.
“Lahat kayo ay dapat kumanta. Walang madaya diyan ah! Ako muna ang lalabas hawak ang cake tapos sumunod na kayo sa akin at sabay-sabay tayong lahat kakanta.”
Lahat naman ng nandoon ay masaya habang nakikinig sa akin.

Umalis ako bitbit sa mga kamay ko ang cake na gawa nila Manang Elena. Pagdating ko sa pool area ay napansin ko na nakatingala pa rin sa kalangitan si Kuya Allen kaya ang ginawa ko ay sinimulan na ang pagkanta.
“Happy, happy, happy…” nakangiting kanta ko habang lumalapit na sa pwesto ni Kuya Allen.
Nakikanta na rin ang lahat ng mga kasambahay habang nakangiti silang lahat na nakatingin sa aming magkapatid.
Si Kuya Allen naman ay nanlalaki ang mga matang nakamata lang sa aming lahat at umalis mula sa pagkakaupo sa tabi ng pool.
Nang nasa tapat na niya ako ay nginitian ko siya.

“Happy birthday, Kuya…”
“…”
“Blow you candles, Kuya and make a wish.”
Nakangiting sumunod si Kuya Allen sa sinabi ko at pagkatapos ay kinuha niya yung cake sa mga kamay ko na nilapag naman nito sa sahig. Niyakap niya ako ng mahigpit.
“Thanks, Mitch! You don’t know how happy I am right now.”
Nakangiting ginantihan ko ng mahigpit na yakap ito bilang sagot ko.
Masigabong na palakpakan ang narinig ko habang magkayakap kaming dalawa. Tiningnan ko sila Manang. Si Manang Elena at Tina ay lumuluhang magkayakap habang nakangiting nakatingin sa aming dalawa.
Bakit ba ngayon lang nangyari ito?
“Mga anak, mamaya na ulit iyan. Kumain muna kayo dito.” tawag ni Manang Elena sa aming dalawa.
Nagtatawanang nagkalas kami ni Kuya Allen.

“Halika na nga at baka magwala pa si Manang.” Tumatawang sabi ni Kuya Allen habang hinawakan niya ako sa kamay at mahinang hinatak papunta sa table na naroon.